Little Kitty’s Brother

Little Kitty’s younger brother’s name is Bob. He likes to paint and does so almost all day, while Little Kitty hates drawing.

One day, there was a quiz competition in Little Kitty’s school. She won the first prize and got a set of colour pencils as gift. When Bob saw the colour pencils, he asked if he could draw with them. but Little Kitty said, “No! I got them as a gift. I will not give them to you.”
Bob started crying. He told his mom: “Mom, she hates painting, but doesn’t give those pencils to me. eeh eeh…”

Mom told Bob: “Oh my dear baby, why do you cry? Those colour pencils are not yours. They are Little Kitty’s pencils. She got them as a prize. If she doesn’t want to give, she doesn’t have to give them to anyone.”

Then mom said to Little Kitty: “Little Kitty, those pencils are yours. You won them. But since you hate drawing and painting, will you use them? Bob is your brother. There is nothing wrong in giving some pencils to him. I will not force you. But sharing makes you a better person.”

Mom went back to reading. Hearing what she said, Bob stopped crying. Little Kitty thought for a while and gave half of her colour pencils to Bob and said, “Bob, I’m sorry. Please use these pencils.”

Bob said, “Thank you, sister. I am sorry too. I should not have cried to have your pencils.”
They smiled and embraced each other. Bob drew many pictures with those pencils and Little Kitty appreciated them a lot.

Image from Here

Little Kitty and the Butterfly

One day, Little Kitty was walking around the farm when it saw a beautiful red and black butterfly sitting on a coconut tree. Little Kitty jumped toward the butterfly with open paws and raised tail to catch it. But the butterfly casually flew up a few inches and sat peacefully. Little Kitty’s ego was hurt.

She asked the butterfly, “I am much bigger than you. How can you ignore and insult me like this?”

The butterfly said, “Little Kitty, it doesn’t matter how big or small we are. What matters is how well we use our talents to win this world.”

Little Kitty didn’t understand a word.

The butterfly continued, “If you try to fly, you will fail. In the same way, if I try to catch rats, I will fail too. Do you understand?”

Little Kitty smiled in humility and said, “Yes butterfly, I understand now. And sorry friend, I shall mind my business from now on.”

Then, Little Kitty went her way, and the butterfly flew towards flowers. 

Image from Here

The Drummer Girl

Once there lived a little girl named Lizzy. She dreamed of becoming a drummer and drummed on her table every day. But her parents wanted her to become a scientist. This made her sad. She prayed hard so she could become a drummer.

One day while Lizzy was playing in the park with her friends, a vendor selling small drums came that way. She wished deeply to buy a drum, but her parents didn’t give her the money. Lizzy stood close to the vendor and watched him play it. He sold a few drums to some children there. He saw Lizzy’s desire to have a drum in her eyes. So he played a wonderful piece for her on his drum. Lizzy was overwhelmed with joy, and jumped up and down clapping her hands.

Seeing this, the drum vendor gave a drum to her and asked her to play a piece. Lizzy was overjoyed. She took the drum in wonder and played one of the rhythms she had been practicing on her table. She played with such passion that the drum vendor and everyone who listened were filled with awe. When she finished, there were cheers and a long round of applaus.

Drummer Girl (Picture from HERE)

Then, from behind the crowd, her parents came forward and embraced her in amazement. They told her, “you play like a professional! We are sorry we denied you your dream. Now on, we think you should pursue your dream.” Lizzy’s eyes welled up hearing this.

The drum vendor told her, “Lizzy, you have real talent. Keep that drum and practice every day. I will come back next year to listen to you.” Lizzy couldn’t believe her ears! That day onward, she practiced every day on her drum and went on to become one of the best drummers in the land. Next year when the drum vendor revisited her village, she was already known as ‘The Drummer Girl’.

Chikku learns humility

Once there was a little cat named Chikku. It was so cute and beautiful. Everyone would give milk and food to him. As time passed, he began to think that he gets good things because he is better than all other cats, and that he deserves them.

That day onwards, he became very proud. He behaved rudely with other cats and humans. He would scream loudly if humans did not give him milk and food on time. He would bite and beat other cats if they came to share in his food.

Slowly, humans began to dislike Chikku. They did not give him milk and food. He became very hungry and tired. So he went to his cat friends and asked them for some food. But they told him, "you did not give us any food when we asked. Why should we give you any food and milk?"

Chikku realised that he was behaving very rudely to other cats and humans. He turned to go away in sadness. Then other cats called him and said, "We don't hate you. Come and share this food and milk with us. If you behave well, we can still be friends."

Chikku went back to his friends and had milk and food. He learned a lesson, that he is not better than others. He said to himself, "I am equal to others. I have to share what I have with others. Then everyone will be happy."
 The next day, he went back to his human friends and remained silent with a sorry face. When they looked at him, he said sorry "Meaw, sorry, Meaw." Humans picked him up with a smile and gave him plenty of food and milk. Chikku shared what he got, with other cats and remained happy for ever.

Lesson: If we are humble and loving with others, we will have many good friends, and a happy life. 

Tiggu the Tiger's Friendship

Once upon a time there was a tiger in a forest named Tiggu. He was very strong. He used to disturb and frighten everyone in the forest. Nobody liked him since he was very irritating.

One day, while walking through the forest, Tiggu the tiger accidentally stepped over a thorn. It pierced his hind leg badly, and it started bleeding. Tiggu ran back home. It was very painful. He wept for hours, but the pain did not go down. He began to feel hungry. Pain and hunger made him weak. He couldn't even move.

The next day, Rabbu rabbit and Denzu deer were walking past Tiggu the tiger's cave. They heard a very weak weeping sound from inside Tiggu's cave. They listened for some time.

Rabbu rabbit said: "It is Tiggu the tiger's voice. He is crying. Shall we go and see?"

Denzu deer said: "No! I am afraid. He will kill and eat me. May be he is playing a trick on us."

"But let us just see. What if he is really in some danger? My mother told me that I must help other animals," said Rabbu rabbit.

"Ok then. We shall take a risk. Let us go and see." said Denzu deer.

They tiptoed into Tiggu's den and saw that Tiggu the tiger was indeed weeping and rolling on the floor in pain.

They hid behind the door and asked him, "Hi Tiggu, what is wrong? Why are you weeping?"

Tiggu said through his tears, "Please help me. There is a thorn in my foot. I can't move. I am dying. Please help me."

Rabbu rabbit said: "We shall help you. But how do we know that you will not kill and eat us. Promise that you will not kill us or disturb other animals unnecessarily ever again. See, you don't have any friends. If you are nice to others, you will have many friends."

Tiggu said: "Oh yes. I shall be very nice to everybody from today onward. I will not disturb anyone unnecessarily from today. Please help me. Please..."

Rabbu rabbit and Denzu deer slowly went near Tiggu. They saw the thorn in his foot. Slowly, they pulled the thorn out and applied medicine on the wound. Tiggu felt very relaxed. The pain went away.

Tiggu realized that he needs friends in the forest to live happily. So he thanked Rabbu rabbit and Denzu deer profusely. They became very good friends. That day onwards, Tiggu never disturbed any other animal in the forest. He became friends with everyone- a happy tiger. 

മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലിയുടെ അസൂയ

ഒരിക്കല്‍ കുട്ടനും കുട്ടത്തീം കൂടെ വീട്ടില്‍ ഇരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ്‌ മച്ചിലിരുന്ന മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലിക്ക് അവരോട് അസൂയ തോന്നിയത്. താന്‍ ദിവസം മുഴുവന്‍ മച്ചിലും ഭിത്തിയിലും നടന്ന് ഇര പിടിച്ച് ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോള്‍ കുട്ടനും കുട്ടത്തീം കസേര വലിച്ചിട്ട് മേശയില്‍ നിന്നും സുഖമായി ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നു. മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലി അവരെ ഒന്ന് പേടിപ്പിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

അവന്‍ ശബ്ദമുണ്ടാകാതെ മച്ചില്‍നിന്നും താഴെയിറങ്ങി മേശയ്ക്കടിയില്‍ വന്നു. എന്നിട്ട് കുട്ടന്‍റെ കാലില്‍ പതിയെ തോണ്ടി. കാലില്‍ എന്തോ തോണ്ടുന്നത് പോലെ തോന്നി കുട്ടന്‍ ഉറക്കെ നിലവിളിച്ചു. അതുകണ്ട് കുട്ടത്തിയും നിലവിളിച്ചു. രണ്ടുപേരും ഭക്ഷണം ഉപേക്ഷിച്ച് മുന്‍വശത്തിരുന്ന് പത്രം വായിക്കുന്ന അമ്മയുടെ അടുത്തേയ്ക്കോടി.

"അമ്മേ, അമ്മേ, മേശയ്ക്കടിയില്‍ എന്തോ ഒരു ജീവി. അതെന്നെ കടിച്ചെന്നാ തോന്നുന്നേ.." കുട്ടന്‍ കരഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു.

അമ്മ ഉടന്‍തന്നെ ഒരു ചൂലും എടുത്ത് മേശയ്ക്കടിയില്‍ നോക്കി. അപ്പോ ആണ്ടെ ഇരിക്കുന്നു, വലിയ മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലി. "ങ്ങാഹാ, അത്രയ്ക്കായോ?കാണിച്ചുതരാം" എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മ ചൂലുകൊണ്ട് അതിനെ തോണ്ടി മുറ്റത്ത് ഇറക്കിവിട്ടു.

കുട്ടനെയും കുട്ടത്തിയെയും അമ്മ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. "അയ്യേ, അതൊരു പാവം പല്ലിയല്ലേ? എന്തിനാ പേടിക്കുന്നെ?" കുട്ടനും കുട്ടത്തിയും പതിയെ കരച്ചില്‍ നിര്‍ത്തി തിരികെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ പോയി. അന്ന് മുതല്‍ അവരുടെ പല്ലിപ്പേടി മാറി.

അമ്മ മുന്‍വശത്ത് പോയി ഇരുന്നു. എന്നിട്ട് മുറ്റത്ത് കിടക്കുന്ന മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലിയോട് പറഞ്ഞു, "നീ അസൂയപ്പെട്ടാല്‍ നിനക്ക് ഒള്ളതും കൂടി പോകും. അധ്വാനിച്ചു ജീവിച്ചാലേ സന്തോഷം കിട്ടൂ. ഈ പാഠം പഠിച്ചിട്ട് ഇനി വീട്ടില്‍ കയറി ഈച്ചകളെ പിടിച്ചാല്‍ മതി, കേട്ടോ മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലീ?"

മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലി തലയും ആട്ടി അസൂയയും കളഞ്ഞിട്ട് പതിയെ മച്ചിലേയ്ക്ക് കയറിപ്പോയി. പിന്നീടൊരിക്കലും മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലി കുട്ടനെയും കുട്ടത്തിയെയും ഉപദ്രവിച്ചില്ല. അന്ന് മുതല്‍ മച്ചുതാങ്ങിപ്പല്ലി അസൂയ ഇല്ലാതെ, അധ്വാനിച്ച് ജീവിച്ചു.

കുട്ടനും കുട്ടത്തീം

ഒരു ദിവസം കുട്ടനും കുട്ടത്തിയും കൂടി കളിക്കാൻവേണ്ടി പാടത്തേയ്ക്ക് പോകുകയായിരുന്നു. പോകുന്ന വഴിക്ക് ഒരു കുളമുണ്ട്. വളരെ ആഴമുള്ള ആ കുളത്തിൽ മുതലകൾ ഉണ്ടെന്നാണ് എല്ലാരും പറയുന്നത്. അതുകൊണ്ട് കുളത്തിനടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവര്‍ വേഗത്തില്‍ ഓടി. മുതല പിടിച്ചാലോ?

കുട്ടനും കുട്ടത്തീം ഓടുന്നത് ദുഷ്ടനായ മീട്ടന്‍ കണ്ടു. നാട്ടിലെ എല്ലാ കുട്ടികള്‍ക്കും പാരവച്ച് അവരെ കരയിക്കുകയാണ് മീട്ടന്‍റെ വിനോദം. കുട്ടനും കുട്ടത്തിക്കും ഒരു പാര വയ്ക്കാന്‍ മീട്ടന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ അവനും കളിക്കാന്‍ പാടത്തേയ്ക്ക് പോയി.

കളി കഴിഞ്ഞ് ക്ഷീണിച്ച് തിരിച്ചുവരുമ്പോള്‍ മീട്ടനും കൂടി കുട്ടന്‍റെയും കുട്ടത്തിയുടെയും കൂടെ. മുതലക്കുളത്തിനടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ മീട്ടന്‍ എന്തുചെയ്തെന്നോ? കുട്ടനെയും കുട്ടത്തിയെയും കുളത്തിലേയ്ക്ക് ഒറ്റത്തള്ള്! കുളത്തില്‍ വീണ് പേടിച്ചുകരയുന്ന കുട്ടനെയും കുട്ടത്തിയെയും കണ്ട് മീട്ടന്‍ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് വീട്ടിലേയ്ക്ക് പോയി.

അപ്പോഴാണ്‌ ദാസപ്പന്‍ ചേട്ടന്‍ ചന്തയില്‍നിന്നും പച്ചക്കറിയും വാങ്ങി അതുവഴി വന്നത്. കുട്ടികളുടെ കരച്ചില്‍ കേട്ട് ദാസപ്പന്‍ചേട്ടന്‍ പച്ചക്കറി വഴിയിലിട്ടിട്ട് കുളത്തില്‍ ചാടി കുട്ടനെയും കുട്ടത്തിയെയും കരയ്ക്കുകയറ്റി രക്ഷിച്ചു. 

അവരെ ആശ്വസിപ്പിച്ച് ദാസപ്പന്‍ ചേട്ടന്‍ കാര്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കി. മീട്ടനെ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കാന്‍ ദാസപ്പന്‍ ചേട്ടന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ അവര്‍ മൂന്നുപേരും കൂടി ഒരു പദ്ധതി തയ്യാറാക്കി. 

അല്‍പസമയം കഴിഞ്ഞ് യാതൊന്നും സംഭവിക്കാത്തതുപോലെ കുട്ടനും കുട്ടത്തിയും വീട്ടിലെത്തി. കയ്യില്‍ നിറയെ മുട്ടായിയും കളിപ്പാട്ടങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇതുകണ്ട് മീട്ടന് ഒരു സംശയം. "ഇതെങ്ങനെ സംഭവിച്ചു? ഞാന്‍ അവരെ കുളത്തില്‍ തള്ളിയിട്ടതല്ലേ? ഇവരെ മുതല പിടിച്ചില്ലേ?"

സംശയം അടക്കാന്‍ വയ്യാതെ മീട്ടന്‍ കുട്ടത്തിയോട് ചോദിച്ചു: "നിങ്ങളെങ്ങനെയാ കുളത്തില്‍നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടത്? മുതല പിടിച്ചില്ലേ?"

കുട്ടത്തി പറഞ്ഞു: "മുതലയോ? ആ കുളത്തില്‍ മുതലയൊന്നുമില്ല. പക്ഷെ ഒരു ദേവതയുണ്ട്. ഞങ്ങള്‍ അവിടെക്കിടന്നു നിലവിളിച്ചപ്പോ ദേവത വന്ന് ഞങ്ങള്‍ക്ക് ധാരാളം സമ്മാനങ്ങള്‍ തന്നു. ദേ, നോക്ക്."

ഇതുകേട്ട മീട്ടന്‍ ഓടിച്ചെന്ന് മുതലക്കുളത്തിലേയ്ക്ക് ഒറ്റച്ചാട്ടം. അവിടെക്കിടന്ന് അവന്‍ കുറേ നിലവിളിച്ചു. പക്ഷെ ദേവത വന്നില്ല. ആകെ ചമ്മിയ മീട്ടന്‍ അര മണിക്കൂര്‍ നിലവിളിച്ചിട്ട് കരയ്ക്കുകയറി. അപ്പോള്‍ ആണ്ടെ കരയ്ക്ക്‌ നില്‍ക്കുന്നു, കുട്ടനും കുട്ടത്തിയും ദാസപ്പന്‍ ചേട്ടനും. പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവര്‍ ചോദിച്ചു: "എന്തേ, സമ്മാനമൊന്നും കിട്ടിയില്ലേ?"

ചമ്മിപ്പോയ മീട്ടന്‍ ഓടാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ദാസപ്പന്‍ ചേട്ടന്‍ അവനെ പിടിച്ചുനിര്‍ത്തി. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു, "മീട്ടാ, മറ്റുള്ളവരെ ഉപദ്രവിക്കുന്നവര്‍ ഒടുക്കം ചമ്മിപ്പോകും. ഒരു ദേവതയും ദുഷ്ടന്മാര്‍ക്ക് സമ്മാനം കൊടുക്കില്ല. പക്ഷെ, നല്ല കുട്ടികള്‍ക്ക് ദേവതമാര്‍ മാത്രമല്ല, മനുഷ്യരും സമ്മാനം കൊടുക്കും. എന്താ, നല്ല കുട്ടിയായിക്കൂടെ മീട്ടന്?"

മീട്ടാന്‍ പറഞ്ഞു, "ആം. നല്ല കുട്ടിയാകാം. കുട്ടത്തീ, കുട്ടാ, എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം. ഇനി ഇങ്ങനൊന്നും ഞാന്‍ ചെയ്യില്ല. എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം."

മീട്ടന്‍റെ കവിളിലൂടെ കണ്ണീര്‍ ഒഴുകിയിറങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി. അപ്പോള്‍ ദാസപ്പന്‍ ചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു, "കുട്ടാ, കുട്ടത്തീ, അത് അവനു കൊടുക്ക്."

കുട്ടനും കുട്ടത്തിയും കൂടി അപ്പോള്‍ ഒരു പൊതി നിറയെ മുട്ടായിയും കളിപ്പാട്ടവും മീട്ടന് കൊടുത്തു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു, "ഇനി നമുക്ക് നല്ല കുട്ടികളാകാം?"

മീട്ടന്‍ പറഞ്ഞു, "തീര്‍ച്ചയായും. മുട്ടായി കിട്ടിയാലും കിട്ടിയില്ലേലും ഇനി മുതല്‍ ഞാന്‍ നല്ല കുട്ടിയാകും."

അങ്ങനെ, മൂന്നു കുട്ടികളും കൂടി കളിച്ചുചിരിച്ചുകൊണ്ട് വീട്ടിലേയ്ക്ക് പോയി. ദാസപ്പന്‍ ചേട്ടന്‍ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തന്‍റെ പച്ചക്കറിസഞ്ചിയും തൂക്കി സ്വന്തം വീട്ടിലേയ്ക്കും! 

"വഴക്കാളികളല്ലാത്ത കുട്ടികള്‍ക്ക് ഒത്തിരി ചിരിക്കാനും പറ്റും, ഒത്തിരി കൂട്ടുകാരെ കിട്ടുകയും ചെയ്യും. അതുകൊണ്ട് കുട്ടികളെ, നമുക്ക് ഇനി മുതല്‍ വഴക്കിടണ്ട, ആരെയും ഉപദ്രവിക്കുകയും ചെയ്യണ്ട. അല്ലേ?"

Rains, sugar and a few monsters

Rains! Rains were common for all. For young and old. Rains meant different for different people. But they descended their silver lines for everyone. As for me, rains poured down on my childhood like on lush rain forests. Noisy and cool. Fresh and scintillating. Green and sparkling. As a child, I had seen more rains than many of my age. Rain never stopped when I grew up. I drew strength and inspiration from them- incessant and pure.

One of those rainy evenings come particularly vivid when I think of my growing up years. I was 8 years old. It was July. Rains sang continuously in unison with the beetles and frogs day and night. Rains welcomed mornings and evenings. That evening, I was sent to the grocery shop to get sugar for some hot 'payasam'. 

While walking slowly in the rain with my new two-fold St. George umbrella, I felt fresh and bubbling. May be, I could buy a few chocolates with the balance amount. Splashing water from every puddle on the earthen road, the little boy in me walked merrily to the shop- my heart singing along with rain drops.

Glad to get some chocolates, I walked back holding the sugar packet in one hand and the umbrella in the other. To reach home I had to walk almost half a kilometer through thickly grown cocoa plantation. Even day time would seem like night in there. So dark. And so silent. As I was entering the plantation, rain intensified. And silence vanished. Large rain drops fought with cocoa foliage screaming like thunder. Deafening noise. The sun disappeared behind dark clouds. I couldn't see anything. I was lost. In blinding dark, in deafening noise.

I didn't know from where, but fear started sweeping in. Snakes with round yellow spots on them. And imps with long pointy ears and curly tails! Monstrous creatures! In my mind, I could see all of them behind those cocoa tree foliage waiting to prey upon me. The foul evening's spirits caught me motionless in the middle of dark nowhere. Suddenly it dawned upon me that I was lost, that I might die that night. Smoky and murky figures danced behind cocoa trees, hiding when I looked. 

In fear, I clutched the sugar packet close to my chest and ran. Not knowing direction, I ran to escape from the clutches of devils, imps, monsters, smoky, murky figures. My feet told me that I was running on the road. At least that I was running. I ran faster and faster. 

*** *** *** *** *** *** *** *** 

Later in the night my worried and frightened parents found me lying in the plantation- unconscious and weak. There was sugar all over my body. My new St. George umbrella was lost and was never found. May be, monsters of the dark might still be using it while lurking behind cocoa trees in monsoon. 

Parents carried me home. It was raining hard. Like never before.

Leppy- the Selfish Elephant

Once, Leppy, the elephant was walking about in the forest searching for food. He was very hungry. It was summer and food was not plenty. While walking, he found a banana on the road side. As he was about to pick it up, he heard someone saying, ‘hey Leppy, I am already eating it. If you want, take half of it’. He looked around and saw no one.

Leppy wanted the whole banana!

But when he was about to pick the banana up, he heard the voice again. He looked closely and saw a little ant on the banana. He laughed and said to her, ‘haha, you tiny creature! What can you do to me? I will kill you in one stamp! The banana is mine. I will eat it.’

The little ant kept quiet. She decided to teach Leppy a lesson. When Leppy picked the banana, she began biting him in his trunk. Leppy jumped up in pain and began running around. He was mad in pain. He tried to throw the ant away, but couldn’t.

Finally he begged the ant to stop biting. Immediately she stopped. The little ant said to Leppy, ‘Leppy, it is not good to be proud.  The food is ours- not yours or mine. It is to be shared. I was ready to give you half of my food, but you wanted all of it. If you are selfish, you will not be happy.’

Leppy said, ‘sorry friend. I was wrong. I will never be selfish again.’ The little ant shared her food with Leppy. From that day, Leppy was not selfish.