Saffron Catholics of Kerala

Recently, a few Catholic dioceses in Kerala have been making statements and movements favouring right wing political parties. Some of these actions have been troubling me. It hurts. Once upon a time, I used to feel proud of being part of the church. Now, I don't. The church is just another political group. 

The values that defined the church once are no more there. Values are for sermons. Outside sermons, the church is just another group with political aspirations. If the church's leadership had maintained its identity as a group of believers, and then bargained for political benefit and representation, I wouldn't have been offended. But now, Christian values and Christian identity are thrown out the window to gain political identity and stability. It is a matter of deciding what your priorities are. The Christ might have said, 'values.' But the current Christian leadership is saying, 'our priority is politics.' This is not very good.  

I often get this question: "When are you getting your daughter baptised?" The answer is simple and clear: "I won't. I wanted to. But now, I won't, since the church is getting saffron, day after day." I don't want my daughter to be part of a group that does not practice what it professes. 

If at all, I need a religious identity, it's better that I establish a new religion. Since religions have no registration, that wouldn't be difficult. 

രണ്ടര വയസുള്ള കുഞ്ഞ്

ആൾക്കൂട്ട കൊലപാതകങ്ങൾക്ക് പേരുകേട്ട നാടാണ് നമ്മുടേത്. എന്നിൽനിന്ന് വ്യത്യസ്തനാണെങ്കിൽ നീ  കൊല്ലപ്പെടണം എന്ന ചിന്ത എന്നും ഈ നാടിന്റെ ശാപമാണ്. മതവും ജാതിയും പണവും ആശയങ്ങളും ജീവിതരീതികളും ചിന്താധാരകളും എന്നുവേണ്ട, വസ്ത്രധാരണവും നിറവും പൊക്കവും എല്ലാം വെറുപ്പ് തുപ്പാനുള്ള കാരണങ്ങളാണ് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ. എന്നാൽ അതെല്ലാം നിസ്സാരം എന്ന് പറയാൻ തോന്നിക്കുന്ന ഒരു സംഭവം ഈ ആഴ്ച എന്റെ നാട്ടിൽ ഉണ്ടായി. രണ്ടര വയസുള്ള ഒരു കുഞ്ഞിനെ തല്ലിച്ചതച്ച്‌ കൊന്നിരിക്കുന്നു. 

ശരീരത്തിൽ 70-ൽ കൂടുതൽ മുറിവുകൾ. സിഗററ്റുകൊണ്ട് പൊള്ളിച്ച പാടുകൾ. കുഞ്ഞിന്റെ തലച്ചോർ ഇളകിയ നിലയിലാണെന്ന് പോസ്റ്റ് മോർട്ടം റിപ്പോർട്ട് പറയുന്നു. വാരിയെല്ലുകൾ പൊട്ടി ശരീരത്തിൽ തുളച്ചുകയറിയിരിക്കുന്നു. ആന്തരിക അവയവങ്ങൾക്ക് കടുത്ത മുറിവുകളുണ്ട്. മരണകാരണം തലച്ചോറിലെ രക്തസ്രാവം ആയിരുന്നു. 

ഈ കുഞ്ഞിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും സ്ഥിരം കരച്ചിൽ കേൾക്കാറുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് അയൽക്കാർ പറയുന്നു. അപ്പനും അമ്മയും തല്ലാറുണ്ടായിരുന്നു അത്രേ. അടി, ഇരി, തോഴി, എടുത്തെറിയുക... തലച്ചോർ ഇളകണമെങ്കിൽ എപ്രകാരമായിരിക്കും അതിനെ ഉപദ്രവിച്ചത്? വാരിയെല്ലുകൾ പൊട്ടി ആന്തരിക അവയവങ്ങൾ മുറിയണമെങ്കിൽ എങ്ങനെയായിരിക്കും അതിനെ തല്ലിയത്? മുട്ടൊപ്പം പൊക്കമുള്ള ഒരു കുഞ്ഞിനെ എങ്ങനെ ഇപ്രകാരം ഉപദ്രവിക്കാനാകും?

മരണ ദിവസം അയൽക്കാർ ഓടി ചെന്നപ്പോൾ മുൻ പിൻ വാതിലുകൾ പൂട്ടിയിരുന്നു. ഏറെ നേരം വിളിച്ചപ്പോൾ വാതിൽ തുറന്നു. കുട്ടിയെ അടുക്കളയിൽ ഭിത്തിയിൽ ചാരി ഇരുത്തിയിരിക്കുന്നു. ശ്വാസമില്ല. എടുത്ത ഉടനെ കുട്ടി  ഛർദിച്ചു. ശരീരത്തു തട്ടിയപ്പോൾ ഒരു ശ്വാസം വലിച്ചു: അവസാനത്തെ ശ്വാസം. 

ഈ കുട്ടിക്ക് രണ്ടര വയസ്സ്. എന്റെ കുഞ്ഞിനും അത്ര പ്രായം. മോൾ എന്നോട് കളിച്ചും ചിരിച്ചും സല്ലപിക്കുമ്പോ എനിക്ക് ഈ കുഞ്ഞിനെ ഓർമ വരുന്നു. എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നു. പിന്നീട് രക്തം തിളയ്ക്കുന്നു. ശരീരം വിറയ്ക്കുന്നു. ഇതുകണ്ട് എന്റെ മോൾ കുപ്പിയിലെ വെള്ളം തന്ന് എന്നോട് പറയുന്നു: "കുടിക്കപ്പാ... വിഷമിക്കണ്ടാട്ടോ..." രണ്ടര വയസ്സിന്റെ കരുണ. വലിയവർക്ക് ഇല്ലാതെ പോകുന്ന സ്നേഹം! 

മോളെ കെട്ടിപ്പിടിക്കുമ്പോഴും കണ്ണീർ തുടയ്ക്കുമ്പോഴും ആൾക്കൂട്ട കൊലപാതകങ്ങൾ മനസിലേയ്ക്ക് വരുന്നു. മതത്തിനും നിറത്തിനും വേണ്ടി നിരപരാധികളെ കൊല്ലുന്നവർക്ക് എന്തേ ഇങ്ങനെയുള്ളവരെ... എനിക്കാ ക്രൂരചിന്ത മുഴുമിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയില്ല. കെട്ടിപ്പിടിച്ച കുഞ്ഞു ശബ്ദം വീണ്ടും പറഞ്ഞു, "അപ്പന് വാവയില്ലേ... കരയണ്ടാട്ടോ...."

The Quill Pen

Last year, I bought a quill pen and started using it in my office. At first, a few colleagues looked at it with curiosity and made cute comments. Some touched it, some wrote with it.

In a few days, curiosity died; but people continued to talk about it when they saw me writing with it, as if it is one of the 7 wonders of the world, and nothing less than the Taj Mahal!

Eventually, the news reached the boss. The boss waited for an occasion to extract his share of fun off of me. During the Townhall that month, he brought it up. "Hei Mathews, it seems you've got yourself a fancy quill pen! When's the party?"

I replied, "Ah yes sir, I got one. Luckily, it will not put anyone's life in danger, unlike the new office building you are building and becoming super rich with. Want to try it? I can bring it to your office. It is a safe pen."

There was absolute silence. 

The Townhall was eventless and smooth. And my quill pen remained in popular memory for a long time. 

Crossroads Between Vygotsky's ZPD and Krashens i+1

Krashen's i+1

Krashen's view is that language development takes place only through reception of comprehensible input. If i is the current level of a learner's language, she needs to receive comprehensible input at i+1 in order to acquire that language along natural order. If communication takes place using i+1, Language Acquisition Device (LAD) will act and assimilate the langauge received, contributing to language acquisition.  

Vygotsky's Zone of Proximal Development (ZPD)

According to Vygotsky, Zone of Proximal Development (ZPD) is the the area between the actual developmental stage of an individual where she solves problems independently, and the potentisl developmental stage where she solves problems with the help of a more capable peer/adult (Vygotsky, 1978, p. 36). ZPD represents the scope of a learner in terms of development, where functions are in the process of maturation. It does not reside within the learner, but is a meeting place of all elements and aspects of the learning process (learner, teacher, learning materials, context, motivation, etc.).

Historical Context of ZPD

Children's IQ was determined by observing their independent problem solving abilities. But once at school, some children with high IQ scores showed a lower IQ, whild those with a lower IQ showed an increase. To address this issue, Vygotsky talked about the upper limit of possible development in the child. He argued that this upper limit could be determined by observing the child's problem solving skills when an adult's help is available. This means, while all children may appear to have the same level of IQ, some may have a higher upper limit than the others. Those with the higher upper limit will be able to comfortably move up their IQ score to the upper limit. Those with the lower upper limits will not be able to meet this level of development because the potential for development was lower. In other words, some children have a smaller potential for development, while some have a higher one. This area or potential for IQ development is what Vygotsky called ZPD. 

The implication is that if a child has a high IQ but small ZPD, it may show less development than a child who has lower IQ, but a larger ZPD. Exposure to and familiarity with knowledge may help some children to scale most of their ZPDs without instruction. And when instruction is provided, they may show lower development than others because they have already used the potential offered by their ZPDs. 

Note that for Vygostky, instruction and learning could be forerunners of development. He criticized the claim that development is impervious to instruction. Learning paves the way for development to occur. However, we should not assume that in ZPD, either is a precondition for the other. In ZPD, learning and development act together, or learning leads to development. Vygotsky has shown in his experiments that children learn in interaction and that leads to development. 

Learning and Development

Vygotsky and Krashen are different in terms of how they see development. Vygotsky sees the process of development as maturing of features. Krashen sees whether or not a feature is acquired or not. i is what is acquired, and i+1 is what is to be acquired next. Vygotsky on the other hand makes predictions about what is in the process of maturing or developing. Krashen's theory deals with stages that follow a yes-or-no approach to development; there is no place for the process of maturing. In addition, Krashen's development is clear-cut and predictable, while Vygotsky sees many intervening factors in the process, making prediction of a definite linguistic future impossible. 

Kashen's position is that learning and development are separate. Even when learning is seen as helpful to acquire knowledge of language use, he sees it as different from acquisition. Learned knowledge is different from acquired knowledge. If not through comprehensible input, it is not acquisition. Consequently, he was against syllabuses that used a natural acquisition order. Vygotsky sees learning and development as a unity.

Theoretical differences

Krashen sees the learner as an individual, separate from 'others'. The learner can learn in isolation from the society provided she receives comprehensible input and has a Language Acquisition Device (LAD). Language production is not improtant in his scheme, even when he acknowledges that interaction may help acquisition process. Therefore, there is no place for social interaction in Krashen's theory of SLA. This is because Krashen subscribes to the view of language as a scientific object of study, which ensues from Saussure's concepts where language is a natural phenomenon, separate from human interactions and activities. Hence for Krashen, there is no need to talk about human interactions in langauge acquisition. This is a pure or hard scientific view of language and language acquisition where learner's individuality does not have an influence on learning and acquisition.

Vygotsky's theory is founded on the view that the individual is based in the society which is based in a culture. This view rejects the view that individuals are independent entities, and that learning is an individual activity. For Vygotsky, mental activities are the result of socio-historically situated act of living, performed by individuals who are part of a society and culture situated in a time frame. All language interactions therefore have a concrete context. Making sense of langauge for children therefore, is to discover and use the same tools that made the message they try to make sense of. For second language learners, it is the same attempt to make meaning out of a new langauge. This is a form of establishing an identity, and regulate the self. This is an organic process situated in the society and culture in which learning and interacton takes place. This is radically different from the input hypothesis of Krashen. This is a softer or romantic-scientific view of language and language acquisition, where learner is a cultural agent situated in a specific context.

അഞ്ചാണ്ടിലെ കഷ്ടകാലം

 

മതിലും ചിരിക്കും തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ.

വഴിയിലെ കല്ലും വഴിവിളക്കും

തുരുതുരാ വോട്ടുചോദിച്ചിളിച്ചു നിൽക്കും.

ഭാഗ്യം, അഞ്ചാണ്ടിലൊറ്റത്തവണയല്ലേ,

കാണേണ്ടതുള്ളു ഈ നാടകത്തെ.

എങ്കിലും നോക്കണേ കഷ്ടകാലം,

വോട്ടിട്ടു ശമ്പളം നല്കിയിട്ടും

ലവലേശമുണ്ടോ നമ്മോട് കൂറ്?

നല്ലവരെത്തിരഞ്ഞെടുക്കാമെന്നു വച്ചാ-

ലാരുമില്ലെന്നതല്ലോ വല്യ കഷ്ടം!

 

മലയാളി എന്തുകൊണ്ട് ഇംഗ്ലീഷിനെ പേടിക്കുന്നു?

പത്തു വര്‍ഷത്തോളം ആന്ധ്രാപ്രദേശിലും തമിഴ്‌നാട്ടിലും ഉത്തർപ്രദേശിലും, നഗരത്തിലും ഗ്രാമത്തിലുമായി ഞാന്‍ ജീവിച്ചു. ഞാന്‍ മലയാളി ആണെന്നറിയുമ്പോള്‍ മിക്കവാറും എല്ലാ അഭ്യസ്തവിദ്യരായവരും പറയുന്ന ഒരു കാര്യം ഉണ്ട്- 'എന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് ടീച്ചര്‍ ഒരു മലയാളി ആയിരുന്നു'. ഇവിടെ സ്കൂളുകളുടെ പരസ്യ ബോര്‍ഡുകളില്‍ സ്ഥിരം പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന ഒരു വാചകം ആണ് 'കേരള ടീച്ചര്‍മാര്‍ പഠിപ്പിക്കുന്ന സ്ഥാപനം'.

ഭാരതത്തിലെ മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളിലും ഇതുതന്നെയാണ് സ്ഥിതി എന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു. ഇത്രയധികം ബഹുമാനിക്കപ്പെട്ടിട്ടും, അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടും മലയാളിക്ക് ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷയുടെ കാര്യത്തില്‍ ആത്മവിശ്വാസം കൈവന്നിട്ടില്ല. സാധാരണ മലയാളി, ഡിഗ്രി ഉള്ള ആളാണ്‌ എങ്കിലും ഇംഗ്ലീഷില്‍ സംസാരിക്കണം എന്ന് കേട്ടാല്‍ മുട്ടുവിറച്ച് ഒഴിവാകും. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇത് സംഭവിക്കുന്നത്? വിദ്യാഭ്യാസവും അനുഭവങ്ങളും എന്തുകൊണ്ട് ഈ പേടി മാറ്റുന്നില്ല?

മലയാളിയുടെ ഇംഗ്ലീഷ് പേടിയെ 'മലയാളിംഗ്ലിഷ്' അവലോകനം ചെയ്യട്ടെ.

1. മലയാളിക്ക് ഇംഗ്ലീഷിനെയല്ല, ഇംഗ്ലീഷുകാരെയാണ് പേടി

ഇത് ഒരു സാമൂഹ്യ അവലോകനം അല്ലെങ്കിലും താത്വികമായ ഒരു അവലോകനം ആവശ്യമാവുന്നു. വിദേശീയ അടിമത്തം കൊണ്ട് വീര്‍പ്പു മുട്ടുന്നതിനു മുന്‍പേ മലയാളി ജാതി വ്യവസ്ഥയുടെ പിടിയില്‍ ശ്വാസം മുട്ടിയിരുന്നു. അന്ന് മുതലേ സാധാരണക്കാരന് (സാധാരണക്കാരന്‍=താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരന്‍=ഇന്നത്തെ മധ്യവര്‍ഗം, പാവപ്പെട്ടവര്‍) പണത്തിലും ജാതിയിലും സ്ഥാനത്തിലും കൂടിയവരെ പേടി ആയിരുന്നു. ഏറാന്‍ മൂളലും താഴ്ന്ന് വണങ്ങലും എല്ലാം ഇതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങള്‍ ആണ്. മേലാളനോടുള്ള പേടി ബ്രിട്ടീഷുകാരനോടുള്ള പേടിക്ക്‌ വഴി മാറി. അവര്‍ നമ്മെ ഇംഗ്ലീഷും, വിരലില്‍ എണ്ണാവുന്നാത്ര തോക്കുകളും പട്ടാളക്കാരെയും കാട്ടി പേടിപ്പിച്ച് ഭരിച്ചു. ഒടുക്കം അവര്‍ പോയപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ ഇംഗ്ലീഷിനെ തുടര്‍ന്നും പേടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കാരണം ഒന്നുമില്ല ഈ പേടിക്ക്‌. അടിസ്ഥാനം ഇല്ലാത്ത പേടി. ന്യായവും യുക്തിയും ഇല്ലാത്ത പേടി. ഇംഗ്ലീഷ് വെറും ഒരു ഭാഷ ആണെന്നും അത് പഠിക്കാനും സംസാരിക്കാനും ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഇല്ല എന്നും തിരിച്ചറിയാത്തതിനാല്‍ ഉള്ള പേടി. സത്യത്തില്‍ മലയാളം പോലെയുള്ള, കടുകട്ടിയായ മറ്റു ഭാഷകള്‍ ചുരുക്കം ആണ്. മലയാളം അറിയുന്നവന്‍ എന്തിന് ഇംഗ്ലീഷ് പോലുള്ള ഒരു ലളിതമായ ഭാഷയെ പേടിക്കണം? അതുകൊണ്ട്, ഇംഗ്ലീഷ്പേടി കളയൂ. അത് കാരണമില്ലാത്ത ഒരു പേടിയാണ്.

 

2. മലയാളി മടിയനാണ്

ഒരു ഭാഷയും ഉപയോഗിക്കാതെ പഠിക്കാനാവില്ല. തപാലില്‍ നീന്തല്‍ പഠിക്കാനാവില്ലല്ലോ! സംസാരിക്കാതെ, എഴുതാതെ, വായിക്കാതെ, കേള്‍ക്കാതെ ഒരു ഭാഷയും പഠിക്കാന്‍ പറ്റില്ല. കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ഭാഷ പഠിക്കുന്നത് സംസാരിച്ചും കേട്ടും ആണ്. അങ്ങനെയേ മുതിര്‍ന്നവര്‍ക്കും ഭാഷകള്‍ പഠിക്കാന്‍ പറ്റൂ. മടിയനായ മലയാളി സംസാരിക്കാതെ ഇംഗ്ലീഷ് പഠിക്കാന്‍ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചാല്‍?
പ്രിയപ്പെട്ട മലയാളീ, ഇംഗ്ലീഷ് പഠിക്കാന്‍ എളുപ്പം ആണ്. താഴെ പറയുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്തു നോക്കൂ, ഇംഗ്ലീഷ് എളുപ്പത്തില്‍ വശമാവുന്നത് അനുഭവിക്കൂ.

• എ. ദിവസവും അല്പം ഇംഗ്ലീഷ് വായിക്കണം
• ബി. ദിവസവും അല്പം ഇംഗ്ലീഷ് കേള്‍ക്കണം
• സി. ദിവസവും അല്പം ഇംഗ്ലീഷ് എഴുതണം
• ഡി. ദിവസവും അല്പം ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിക്കണം

ഇവ ചെയ്‌താല്‍ നിങ്ങള്‍ മടിയന്‍/മടിച്ചി അല്ലാതാവുകയും ഇംഗ്ലീഷ് എളുപ്പത്തില്‍ കൈവശമാവുകയും ചെയ്യും.

3. മലയാളി താരതമ്യം ചെയ്യുന്നു

നക്ഷത്രങ്ങളെ ലക്‌ഷ്യം വച്ചാലേ ചന്ദ്രനില്‍ എങ്കിലും എത്തൂ. അതുകൊണ്ടാവാം മലയാളി ഇംഗ്ലീഷ് പഠിക്കുമ്പോള്‍ 'റ്റൈറ്റാനിക്കിലെ' ജാക്കിനെയും റോസിനെയും പോലെ സംസാരിക്കണം എന്ന് ലക്‌ഷ്യം വയ്ക്കുന്നത്. നല്ലതുതന്നെ. പക്ഷെ, യാഥാര്‍ഥ്യബോധം കൂടി വേണ്ടേ? മലയാളി സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ മലയാളി ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിക്കുന്നതില്‍ എന്താണ് തെറ്റ്? ഭാഷ സംവദിക്കാനുള്ളതാണ്. അത് സാധിക്കുന്നിടത്തോളം നിങ്ങള്‍ ജാക്കിനെയോ റോസിനെയോ പോലെ സംസാരിക്കണം എന്നില്ല. ചാക്കുണ്ണിയെ പോലെയും റോസമ്മയെ പോലെയും സംസാരിച്ചാല്‍ മതി. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ മലയാളിയുടെ ഇംഗ്ലീഷ് ലോകവ്യാപകമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ ലോകത്തെവിടെയും മലയാളികള്‍ വിജയകരമായി ജീവിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് പ്രിയപ്പെട്ട മലയാളീ, നിങ്ങളെ നിങ്ങളുമായി മാത്രം താരതമ്യം ചെയ്യുക. എന്നിട്ട് സംസാരിച്ചുതുടങ്ങുക. ഇംഗ്ലീഷ് എളുപ്പമാണ്.

4. മലയാളി മുഖംമൂടികളെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു

അല്പം കാശും പത്രാസുമൊക്കെ ആയിക്കഴിയുമ്പോള്‍ മലയാളി കാറും വീടും വാങ്ങി അയല്‍ക്കാരെ അകറ്റും. പിന്നെ പുതിയ 'ഉയര്‍ന്ന' ആളുകളെ പരിചയപ്പെടും. താന്‍ വേറെ 'വലിയ' ആരോ ആയി എന്ന് ഭാവിക്കും. സ്വന്തം മുഖംമൂടി മിനുക്കി താന്‍ വേറെ ആരോ ആണ് എന്ന് അഹങ്കരിക്കും.
ഇതിനുള്ള ഒരു മാര്‍ഗമായി ഇംഗ്ലീഷിനെ കാണുന്ന/ഉപയോഗിക്കുന്ന മലയാളികള്‍ ഉണ്ട്. അവര്‍ക്ക് പത്രാസ് എളുപ്പത്തില്‍ ഉണ്ടാവുമെങ്കിലും ഇംഗ്ലീഷ് അത്ര എളുപ്പത്തില്‍ ഉണ്ടാവില്ല. കാരണം, നമ്മെ നാം ആയിരിക്കുന്നതുപോലെ പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ ആണ് ഭാഷ ഉപകരിക്കുന്നത്. വച്ചുകെട്ടലുകളെയും മുഖംമൂടികളെയും ഭാഷ എളുപ്പത്തില്‍ ചതിക്കും. അതുകൊണ്ട്, പ്രിയപ്പെട്ട മലയാളീ, മുഖം മൂടിയില്ലാതെ ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിച്ചു തുടങ്ങൂ. ഇംഗ്ലീഷ് എളുപ്പമാണ്.

5. മലയാളിക്ക് തെറ്റു വരുത്താന്‍ പേടിയാണ്

സ്കൂളില്‍ തെറ്റുവരുത്തുമ്പോള്‍ അടികിട്ടിയ ഓര്‍മയില്‍ ജീവിതത്തില്‍ തെറ്റുവരുത്താന്‍ മലയാളി പേടിക്കുന്നു. അത് നാണക്കേടായി കരുതുന്നു. മലയാളീ, നിങ്ങള്‍ ഒന്ന് മറക്കുന്നു: വീഴാതെ നടക്കാന്‍ പഠിക്കില്ല ആരും. ശ്രമിച്ചാല്‍ തെറ്റുവരാന്‍ സാധ്യത ഉണ്ട്. പക്ഷെ, തെറ്റു വരുത്താതെ ഒരു ഭാഷയും പഠിക്കാന്‍ കഴിയില്ല. തെറ്റു വരുത്തിയാലേ, ശരികള്‍ പഠിക്കൂ. നിങ്ങള്‍ തെറ്റുവരുത്തുകയും, അത് തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്യുകയാണെങ്കില്‍ അഭിമാനിക്കൂ, കാരണം നിങ്ങള്‍ നന്നായി പഠിക്കുകയാണ്. അതുകൊണ്ട്, പ്രിയപ്പെട്ട മലയാളീ, പേടിക്കാതെ തെറ്റുവരുത്തൂ, തെറ്റുകളില്‍ നിന്നും പഠിക്കൂ. ഇംഗ്ലീഷ് എളുപ്പമാണ്.

എല്ലാത്തിനും ഉപരിയായി ഏതൊരു ഭാഷയെയും പോലെ,  ഉപയോഗിക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഇംഗ്ലീഷ് എളുപ്പത്തില്‍ കൈവരുന്നു. ശരീരവ്യായാമം ചെയ്യുന്നവന് മസില്‍ വരുന്നതുപോലെ ഭാഷ ഉപയോഗിക്കുന്നവന് ഭാഷ നല്ല വശമാകുന്നു. എത്ര ഉത്സാഹത്തോടെ ഉപയോഗിക്കുന്നോ, അത്ര മനോഹരമായി അത് ഉപയോഗിക്കാന്‍ കഴിയും. ഇതില്‍ പേടിയുടെ കാര്യം എന്താണ്? മലയാളീ, പേടിക്കാതെ ഇംഗ്ലീഷ് ഉപയോഗിക്കൂ. നിങ്ങളുടെ ഇംഗ്ലീഷ് മോശമല്ല. നല്ലതാണ്.

How to Develop a Consistent Writing Habit

The most important quality in a writer's life is consistency. Consistency is the key to successful writng. Writing is like caring for a baby. You can't stop taking care of a baby for two weeks all on a sudden. You can't then restart the next week when you are fresh and relaxed. That's not how you care for babies, and that's not how you write. Writing is exactly like taking care of your baby. It is diffifult, time consuming, and needs dedication and consistent loving effort.

Image from here

 

So how do writers manage their daily lives along with writing? that is a question to ask. In fact, if you want to write full time, you need to understand the meaning of the words 'full time'. Full time means all the time you have. That is all your waking hours, that may, and generally does eat into your sleeping hours. In short, a full time writer may not get time even to sleep. Eating, bathing, brushing, washing, cleaning, having a relationship and raising a family suffer. Oh yes, forget all that. You may not have time to have sex! Wouldn't that summarise this discussion in a single sentence? It does, provided you like it.

But, this need not be the case with everyone. For some people, writing comes as natural as hunger and thirst. Blessed ar such writers. The natural ones. They only need to sit at their desks, and take a pen. Writing happens spontaneously. Ah! How wonderful would that be! Unfortunately, such writers are born only once every bluemoon. That is why we have only one Shakespeare, one Márquez and one J.K. Rowling in the entire human history. We can try to be like them. There is no guarantee that we can ever be like them. In fact, that is the beauty of life. No two of us are alike. I may produce excellent fiction. But I may never become as popular as Márquez is.

Thus, as writers, we have to keep writing. We must not get desperate about not completing the daily quota of pages. It is not in completing quotas that we become writers, but in having consistency. Like taking care of a baby. Everyday, every hour, every minute, your stories must continue to live in your minds. That is the secret. Nothing but that is the secret.

So, here are a few tips you can use to be consistent as writers.

• Make a schedule. At least a loose one.
• Make to-do lists.
• Maintain a journal (online/offline)
  

Image from here

 

Now, to write with consistency, make sure you have a place, a time, an attitude, and peace of mind. The following are some tips.

1. Say no to distractions

Keep distractions away. Don't sit in the street. Don't sit among ten 5-year-olds and try to write about meditation. The essence, is find a peaceful, distraction-free place to write. Keep your cell phones away. Keep your family behind the door. Keep your pets away. Keep only your pen and book, or your computer with you.

2. Use a timer

Decide to write for 30 minutes every day. So you know you have to write only for 30 minutes, and not 25 or 35 minutes. Sit down, write for 30 minutes and close the computer after 30 minutes. This gives you a sense of accomplishments and sense of completion.

3. Note down your accomplishments.

When you accomplish a milestone, do note it down in a book. Every week, look through your book to see your accomplishments. That will give you a sense of achievement

4. Create a habit

It is important to develop a clean and disciplined habit related to writing. It could be anything. For example, you might get up early and write for two hours before having your breakfast. Or, you would sit up late in the night and write for three hours. Whatever be it, you must make it a habit by forcing yourself in the beginning. Later, when it becomes your habit, you would naturally follow the habit, because it is your habit!

Conclusion

So here we are. Now we know what to do to be consistent in writing. How do you plan to develop your consistency? Please let us know in the comments. If you think we could improve this article by adding the tactics you use, let us know. We will include them. If you think some of the tips we mentioned are useless, let us know, we will include a warning with those tips.

Happy writing.