Observations on Student Etiquette

At 8:40 am this morning, a PGDM student entered my office. With his gaze fixed unwaveringly on his phone, he neither acknowledged my presence nor offered a greeting. 

Without a glance in my direction, he muttered, “Err… I want to meet ***** ma’am.” 

 I replied, “She isn’t here.” 

He continued, eyes still glued to his screen, “Err… otherwise I want to meet…” trailing off as he scrolled through his phone, apparently searching for his next thought or perhaps the name of someone else. 

There was still no “hello,” no recognition that he was in someone else’s office, or any sign of basic courtesy. 

I said, with a tone that could only be described as tired pity, “It’s 8:40. No one is here yet.” 

He responded, “Oh, I’m sorry,” but his eyes remained lowered, focused on his phone. 

He turned and left, finally looking up to meet my gaze just as he reached the door. Then, without another word, he exited, leaving behind an air of normalcy; as if this encounter was utterly routine for him. 

This may indeed be his ‘normal,’ but it leaves me wondering just how much human interaction have changed over generations!

അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും ഇടയ്ക്ക് ജീവിതവും

മഴ കഴിഞ്ഞതും എനിക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത വീര്‍പ്പുമുട്ടല്‍ തോന്നി. എന്റെ ഉള്ളിലെ എല്ലാ വിഷമങ്ങളും എല്ലാ സ്നേഹവും എല്ലാ ചിരികളും ഒരുമിച്ച് പുറത്തുവരുന്നതുപോലെ... മഴത്തണുപ്പില്‍ ഞാന്‍ അമർന്നിരുന്നില്ല. എനിക്കതിനു കഴിഞ്ഞില്ല. മഴയുടെ അവസാന തുള്ളികള്‍ ഇലത്തലപ്പുകളില്‍ വീണുതീരുമ്പോഴേയ്ക്കും ഞാന്‍ കുളിക്കാന്‍ ഇറങ്ങി. കിണറ്റില്‍നിന്നും അലുമിനിയം തൊട്ടിയില്‍ കോരിയ തണുത്ത വെള്ളം തുടരെ തുരടെ ഞാന്‍ എന്റെ തലയില്‍ ഒഴിച്ചു. ഓറഞ്ച് നിറമുള്ള സോപ്പിന്റെ കഷണം കൊണ്ട് ശരീരം പതപ്പിച്ച് വീണ്ടും വെള്ളംകോരി ഒഴിച്ചു. നല്ല തണുപ്പ്. 

ഇരുണ്ട ആകാശത്തിന്റെ കീഴില്‍ നാലുചുറ്റും ഇടതൂര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്ന മരങ്ങളുടെ ഇടയില്‍ നഗ്നനായി നിന്ന് വെളുത്ത ഇഴകളുള്ള തോര്‍ത്തുകൊണ്ട് ശരീരം തോര്‍ത്തി ഉണക്കി, അത് ഉച്ചത്തില്‍ കുടഞ്ഞുടുത്ത്  ഞാന്‍ വീട്ടിലേയ്ക്ക് നടന്നു. തുറന്നു കിടന്ന വാതിലിലൂടെ അല്പം വെളിച്ചം പുറത്തേയ്ക്ക് വരുന്നുണ്ട്. ഒരീയാംപാറ്റയെപ്പോലെ ഞാനാ വെളിച്ചം നോക്കി നടന്നു. 

വീടിനുള്ളില്‍ കടന്നതും എന്റെ വികാരങ്ങള്‍ എന്നെയും കടന്ന് വീടിന്റെ മച്ചും കടന്ന് ആകാശത്തേയ്ക്ക് ഉയരത്തിലേയ്ക്ക് പറന്നകന്നു. എന്‍റെ ഉയിരും ഊരും അക്കൂടെ പറന്നു പോയി. എന്റെ ഉയിരിന് ഉയരത്തില്‍ നിന്നുള്ള കാഴ്ച വളരെ മനോഹരമായി തോന്നി. മരങ്ങളുടെ തലപ്പുകള്‍ക്കിടയില്‍ എന്റെ ഓടിട്ട വീട് ഒരു ചതുരപ്പൊട്ടുപോലെ... 

മരണമൊക്കെ ഇത്ര മനോഹരമായിരുന്നോ എന്ന് മരിച്ചവര്‍ക്ക് മാത്രമേ സംശയിക്കാന്‍ പറ്റൂ. ജീവനുള്ളപ്പോള്‍ മനുഷ്യര്‍ മരണത്തെ ഭയപ്പെടുന്നു. എന്നാല്‍ മരണപ്പെട്ടുകഴിയുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്‍ അതിന്റെ ഭംഗിയില്‍ ലയിക്കുന്നു. കാരണം മരണത്തിന് ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ പറഞ്ഞറിയിക്കാന്‍ പറ്റാത്ത ഒരു ഭംഗി ഉണ്ട്. സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്‍റെ, കെട്ടുപൊട്ടിയതിന്റെ, ബാധ്യതകള്‍ ഇല്ലാത്തതിന്റെ ഒരു ഭംഗി. ഈ ഭംഗിയെ വര്‍ണിക്കാന്‍ നമുക്ക് മലയാള ഭാഷയില്‍ വാക്കുകള്‍ ഇല്ല. അത് അനുഭവിച്ചവര്‍ക്കെ അത് മനസ്സിലാവൂ. നിങ്ങള്‍ ഇത് വായിക്കുന്നുവെങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നര്‍ഥം. നിങ്ങള്‍ക്കത് മനസ്സിലാവില്ല. 

രാവിലെ എഴുന്നേല്‍ക്കുമ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ എന്താണ് ചിന്തിക്കുന്നത്? കുളിക്കണം, കഴിക്കണം, ജോലിക്ക് പോകണം, അങ്ങനെയല്ലേ? മരിച്ചവര്‍ക്ക് അങ്ങനെയല്ല. അവർക്ക് രാത്രിയില്ല, പുലരിയില്ല. അവർക്ക് സമയം ഒരു പ്രതലം പോലെയാണ്. ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ കാണുന്നത് സമയത്തിന്റെ ഒരു മാത്ര മാത്രമാണ്. ഭൂതമോ ഭാവിയോ നമുക്ക് കാണാനാവില്ല. പക്ഷെ, മരണശേഷം സമയത്തിന്റെ മാനം മാറുന്നു. നിങ്ങള്‍ ഒരു മരത്തെ നോക്കുമ്പോള്‍ അതിന്റെ ഇലകളും ചില്ലകളും തടിയും അതിലെ കിളികളെയും പിന്നിലുള്ള മറ്റ് മരങ്ങളെയും മലകലെയുമെല്ലാം കാണുന്നപോലെ മരിച്ചവര്‍ സമയത്തെ മുഴുവന്‍ ഒറ്റ നോട്ടത്തില്‍ കാണുന്നു. ഇന്നലെയും ഇന്നും നാളെയും ഒറ്റ നോട്ടത്തില്‍ കാണുന്നു. എത്ര മനോഹരം അല്ലെ?

ഒരു മഞ്ഞുപാളി പോലെ ഉയരങ്ങളിലേയ്ക്ക് പോകുമ്പോള്‍ എന്റെ വീട് ചെറുതായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷേ, എന്റെ ലോകം വലുതായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അല്പം നിമിഷങ്ങൾക്ക് മുന്നേ എനിക്കുചുറ്റും കുറച്ചുമരങ്ങളേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ഇപ്പൊ ഒരു കാടുതന്നെ ഉണ്ട് എന്റെ ലോകത്ത്. മേഘങ്ങൾ എന്റെ ഉള്ളിലൂടെ കടന്നു പോകുന്നു; ഞാൻ അവരുടെ ഉള്ളിലൂടെയും. കാറ്റും ഞാനും ഒന്നായതുപോലെ. ഉയർന്നുയർന്ന് എനിക്കിപ്പോ ഭൂമി കാണാം. ഒരു നീല മുത്തുപോലെ. ചുറ്റും മനുഷ്യൻ തൊടുത്തു വിട്ട ഉപഗ്രഹങ്ങളും ചന്ദ്രനും. പക്ഷെ,  എനിക്ക് എന്റെ വീടും ഈ ശൂന്യാകാശവുംവും ഒരുപോലെ അടുത്തുണ്ട്. മാറ്റുവാക്കുകളിൽ പറഞ്ഞാൽ, സമയത്തെപ്പോലെ വസ്തുക്കളും അവയ്ക്കിടയിൽ അകലവും ഒരു മേശപോലെ എനിക്ക് മുന്നിൽ കാണാം. അകലം എന്നൊന്ന് ഇപ്പൊ ഇല്ല. ദൂരങ്ങൾ മാനുഷികമാണ്, അവ ജീവനുമായി ബന്ധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. എനിക്ക് ഒരേ സമയം ഇവിടെ ശൂന്യാകാശത്തും എന്റെ കിണറിനടുത്തും ആയിരിക്കാം. ഇവിടെയും അവിടെയും ഒരേ സമയം: എത്ര മനോഹരം, അല്ലേ?

അകലങ്ങളിൽ, അങ്ങുദൂരെ എത്തിയപ്പോൾ ഭൂമി എന്ന നനഞ്ഞ കുഞ്ഞൻ പാറക്കല്ല് എത്ര നിസ്സാരമായിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായി. എന്റെ അഹങ്കാരവും, വിഷമങ്ങളും, വഴക്കുകളും, കടങ്ങളും, സമ്പത്തും, രാഷ്ട്രീയവും, കച്ചവടവും, രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധവും ചങ്ങാത്തവും, ചന്ദ്രന്റെ നിലാവും, സൂര്യന്റെ നിറവും ചൂടും നിഷ്പ്രഭമായി എനിക്ക് തോന്നി. ഭൂമിയിലായിരുന്നപ്പോ, വെയിലുകൊണ്ട് പൊള്ളിയതൊക്കെ ഓർത്ത് ചിരി വന്നു. സൂര്യന്റെ ഉള്ളിലൂടെ കടന്ന് മറുപുറം കടന്നപ്പോഴേയ്ക്കും ജീവൻ ഒരു മഴത്തുള്ളിപോലെ മനോഹരവും എന്നാൽ അർഥശൂന്യവും, തണുപ്പിക്കുന്നതും എന്നാൽ മനസ്സിലാക്കാനാവാത്തതും ആണെന്ന് ആരോ പറയുംപോലെ തോന്നി. ചുറ്റും മണലുവാരിയിട്ടതുപോലെ ചിതറിക്കിടക്കുന്ന ഗ്രഹങ്ങളും നക്ഷത്രങ്ങളും തമോഗർത്തങ്ങളും പേരറിയാത്ത നൂറായിരം അത്ഭുതങ്ങളും. അതിനെയൊക്കെ പൊതിയുന്ന നിർവികാരമായ ശൂന്യതയും. അതിൽ കുടികൊള്ളുന്ന പരകോടി സാധ്യതകൾ. മരണത്തിനു മുൻപേ തോന്നിയ വികാരങ്ങൾ ഇപ്പൊ ഇരുട്ടുപോലെ അല്ലെങ്കിൽ പ്രകാശം പോലെ എങ്ങും പരന്നുകിടന്നു. എനിക്ക് എല്ലാം അനുഭവിക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്. ഒരേ സമയം. എല്ലാ സമയവും. ഒരേ ഇടത്ത്. എല്ലായിടത്തും. ഈ അനുഭവത്തെ തേടി എത്രയോ മനുഷ്യർ ജീവിതം മുഴുവൻ ചിലവിട്ടു? ജീവിതത്തിന്റെ മരീചികയ്ക്കപ്പുറത്തു മാത്രമേ ഇത് കിട്ടൂ എന്നറിയാതെ! 

ചില്ലറത്തുട്ടുകൾക്കു വേണ്ടി ജീവിതം മുഴുവൻ നിമിഷങ്ങളെ ഉഴുതു മറിച്ചതൊക്കെ ഇപ്പൊ വെറുതെയായി. അതിനൊന്നും ഒരർത്ഥവും ഇല്ല. കഷ്ടപ്പെട്ട് വാങ്ങിയ വീട്? ഉണ്ണാതെ ഉടുക്കാതെ ഉണ്ടാക്കിയ പണം? സമരസപ്പെട്ട് ഉണ്ടാക്കിയ ബന്ധങ്ങൾ? രക്തബന്ധങ്ങൾ? ഒന്നും ഇപ്പൊ ഇല്ല. എല്ലാം ജീവൻ എന്ന മരീചികയുടെ അപ്പുറമുള്ള തമാശകൾ മാത്രം. സമയം ഇല്ലാതായി. അകലം ഇല്ലാതായി. വികാരവും വിചാരവും ഇല്ലാതായി. ഉള്ളത് അനന്തമായ സാന്നിധ്യം മാത്രം. അനന്തമായ ശൂന്യത മാത്രം. 

അനന്തതയും ശൂന്യതയും ഒന്നുതന്നെയാണെന്ന് ഇപ്പൊ ബോധ്യമാവുന്നു. ചിത്രത്തിൽ വിചിത്രവും കൗതുകകരവുമായ ഒരുപാട് കാഴ്ചകൾ ഒരുമിച്ച് നിറയുന്നു. അതേസമയം ശൂന്യതയാണ് ഇതിനെയൊക്കെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നത് എന്നത് ഒരു സത്യം! അതെങ്ങനെ? ശൂന്യതയിൽ വസ്തുക്കൾ ഇരിക്കുന്നതെങ്ങനെ? ഒന്നുമില്ലാത്തതല്ലേ ശൂന്യത? അതായത്, മനുഷ്യന്റെ കാഴ്ചപ്പാട് ജീവൻ ഇല്ലാതാവുന്നതോടെ ഇല്ലാതാവുന്നു. മനുഷ്യന്റെ അതിരുകൾ ജീവൻ ഇല്ലാതാവുന്നതോടെ ഇല്ലാതാവുന്നു. മറ്റു വാക്കുകളിൽ, ജീവൻ അതിർ വരമ്പുകൾക്കുള്ളിൽ മാത്രം നില നിൽക്കുന്ന ഒരു പ്രതിഭാസമാണ്. സമയത്തിനും ദൂരത്തിനും അനുഭൂതികൾക്കും വിധേയമായ അനുഭവങ്ങളാൽ പരിമിതപ്പെട്ട പ്രതിഭാസം. അതിന്റെ അതിർവരമ്പുകൾ പൊട്ടിച്ചെറിയുന്നത് മരണമാണ്. 

അതുകൊണ്ട് മരണമാണോ അഭികാമ്യം? ഈ ശൂന്യതയിൽ എല്ലാം കാണുകയും എല്ലാം അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോ എനിക്കത് പറയാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. കാരണം, രണ്ട് അനുഭവങ്ങൾക്കും അവയുടെ മേന്മയുണ്ട്. ജീവിതത്തിന് ശേഷം മരണമാണ്, പക്ഷേ, ജീവിതത്തിന് മുമ്പ് എന്തായിരുന്നു? അറയില്ല. പക്ഷേ, രണ്ടും ജീവനുള്ള എല്ലാത്തിനും ഉണ്ട്. പുഴുവിനും മനുഷ്യനും പുല്ലിനും അവ രണ്ടും ഉണ്ട്. ജീവന് അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും ഈ ശൂന്യതയാണ് ഉള്ളത്. ഇടയിലുള്ളത് ജീവന്റെ വരയിൽ കുടുങ്ങിയ ഏതാനും ദിവസങ്ങളും മണിക്കൂറുകളും മാത്രം. അത് കഴിഞ്ഞാൽ വീണ്ടും ശൂന്യമായ അനന്തതയിൽ എല്ലായിടത്തും ഇപ്പോഴും എല്ലാമായി എല്ലാവരുമായി വിരാജിക്കാം.

കൊള്ളാം അല്ലേ?

It’s not ok to be not ok!

Most people often think that it is ok to be not ok. Because, it is not unusual to be not ok. In my experience, life is a series of healing processes because getting hurt is the order of the day. Anyone with the least sense of self worth will then look inwards to help one’s own self. 

How can I help me? Heard no one saying ever! Everyone says, “How can I help you?” We are all trained to say ‘how can I help you?’ Because we are all taught to take care of the other. Not because they need help, but because you may perceive that they might require some help. See the generosity of our altruism! However, when it comes to your own self, my culture tells me to shut up and go on. Because, to be worried about your own self, to worry about your mental health and well being is less than being human. Who does that! If you are a decent human being, take care of others. Others will take care of you. Well, life has taught me otherwise. If I don’t take care of myself, no one else will. 

When do you realise that you need help? When you think you need help, you might already have gone beyond rescue. That is not your problem. That is the problem of your society. You have been taught all along to hush your own need to feel well and go after what others think is good for you. Therefore, by the time you get a chance to look inside and realise that you need help, you might be beyond redemption. So the message is, every now and then, if possible after you read this sentence, look in the mirror and ask yourself, ‘do you need help?’ And if the answer is ‘no’ definitely run to someone who can help you. 

Who can help you? What kind of help will help me get better, feel better? This is a question that stops most of us when we feel we need help. Quite understandable. First of all, getting help is looked down upon. Second, finding help raises many an eyebrow. Third, how can you live your decent life after getting help for your mental illness? Therefore, if you really think you need help, decide that you are going to give two big hoots about what others think. Second, walk up to whoever it is you think can help and ask for help. Third, walk out and look straight in the eyes of the society and give those two hoots! 

Feelings apart, you could start by talking to a counsellor. A counsellor is someone who listens to you and guides you as to how to respond to life’s many turns and twists. If a counsellor judges that you are beyond their purview, they will guide you to the next level of help. We all need to understand that what we call sanity is a fine balance of thousands of chemicals that our brain produces every second. When one of those chemicals is produced in the minusculest amount, we become unwell. Some of that balance can be controlled by controlling the mind and creating a conducive environment. Some of it should be controlled using other chemicals that can control the glands that create these chemicals. Therefore, we might require help from a clinical psychologist or psychiatrist. 

If you regularly take your car to service Center without feeling ashamed of your car being called weak, immature, nuts and crazy, why would you hesitate to walk into any place that offers you help, solace and ultimately a peaceful existence? Get help while it is not too late. 

Being is Happiness

At times, I wonder about the direction of my life in general. 

Life is a series of moments. In childhood I aspired to be someone, in youth I became someone, and in old age I die. In this scheme, my role is limited to merely being present. Can I do more? Could I have done more? Will I have done more? These are meaningless questions as long as I have nothing to do with life, except being present at the moment. 

When I think of this as a philosophical truth, I realise that most of my life was spent in meaningless pursuits. In my childhood, I spent my time in becoming someone. In my youth, I continued and became someone. This someone was not exactly the someone I had planned to become. Therefore, there was frustration and disappointment in being that different someone. Throughout midlife, I continued to adapt to my ideal self by feeling guilty, pretending to be another and spending time and money on that becoming. Meaningless pursuits. 

On the road I saw an old lady this morning. She was combing her hair under a metro station. He had all her belongings in a small sack-bag. She didn't look very clean. Her face didn't look the happiest. But she was determined to do that one thing she was doing - combing her hair. I walked past her in a hurry to reach home. At home, as I write this, I reflect back a
nd wonder if she was happy! I saw another lady who had two cats on leashes. She was tying them to the sidewalk rails. Was she happy? 

Then again, I look back inside myself ans ask, am I happy? Yes. I am happy. Why am I happy? Is it because I possess things? Honestly, I possess fewer things than most people. I have clothes that will fit in a suit case, books in another, 3 digital devices,  4 musical instruments, a watch, an umbrella, 4 pairs of footwear, some furniture, a few household electronics items, a two&four wheeler and miscellaneous items like stationery and cutlery. Oh that is a bit too many for a happy person. However, if fewer things make me happier, I should strive not to accumulate more, or shed a few in the coming days, shouldn't I?

Coming back to the direction of life in general: Is it forward looking, backward looking or not looking anywhere? I feel that it shouldn't be directional. Life should be about a state of being, not about moving forward and backward. If being in the moment gives me pleasure, that is the most you could achieve. Could you have achieved more? May be. But the pleasure of being in the moment is not about degrees, but about the state of being. If you are happy now, you could be happy for ever. Because, forever is just a series of nows. 

What brings a tear of joy to your eye?

When I'm the reason for someone's smile, 

when someone's smile pours over my cloistered mind, 

when my mind suddenly realises how connected someone's smile is with my well-being, 

when a small act of kindness lifts someone's spirit, 

when someone leaves my room deciding to change their lives, 

when I touch lives, 

when lives change because of a thought we shared, 

when rain falls on my windshield, 

when a sparrow visits my clothesline, 

when I shift to let the breeze touch someone's sweaty forehead, 

when my story amazes a the year old, 

when an idea is retold to make an impact, 

when anonymously I enable someone to say yes or no, 

when I can walk away with a smile assured of a smile behind me, 

when we are together, 

when we create 'us,' 

when our thoughts resonate, 

when two simple colours blend, 

when the good side of bad is out, 

when I sip a surprise cup of fresh coffee in the morning,

when I realise how silly I am, 

it brings a tear of joy to my eye. 

കപീഷേ രക്ഷിക്കണേ...

എന്റെ മകളുടെ കഥകളിൽ ആർക്കെങ്കിലും വിഷമമോ പ്രതിസന്ധികളോ ഉണ്ടായാൽ അവൾ ഉടനെ  "കപീഷേ രക്ഷിക്കണേ..." എന്ന്  പറയും. ഉടനെ കപീഷിന്റെ വാൽ നീണ്ടുവരും. കഥയിലെ പ്രശ്നകാരകനെ വാലുകൊണ്ട് ചുരുട്ടിയെടുത്ത് വെള്ളത്തിലേറിയും. 'ബ്ലും' എന്ന ശബ്ദത്തോടെ വില്ലൻ വെള്ളത്തിൽ വീഴും. 

അടുത്ത നടപടിയാണ് നിങ്ങളുടെ കഥകളിലില്ലാത്തതും എന്റെ മകളുടെ കരുണാപരമായ ജീവിതവീക്ഷണത്തിന്റെ കാതലുമായ ഭാഗം. കപീഷിന്റെ വാൾ മാത്രമേ ഇതുവരെ കഥയിലുള്ളു. വില്ലൻ വെള്ളത്തിൽ വീണ് ശിക്ഷ അനുഭവിക്കുമ്പോൾ കപീഷ് വരും. കയ്യിൽ സോപ്പും തോർത്തുമായി! അവനത് വെള്ളത്തിൽ വീണുകിടക്കുന്ന വില്ലന് കൊടുക്കും. വില്ലൻ സോപ്പൊക്കെ തേച്ച്  കുളിക്കും. എന്നിട്ട് തോർത്തും. പിന്നെ ദേഹത്ത് ക്രീമൊക്കെ ഇട്ട് ഡയപ്പറും ഉടുപ്പും ധരിക്കും. അപ്പോൾ കപീഷ് കരയ്ക്ക് കാത്തുനിൽക്കുന്നുണ്ടാവും. അവൻ വില്ലനെ ഉപദേശിക്കുകയും വില്ലൻ സ്വഭാവപരിവർത്തനം പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്യും. 

ഈ കഥയിലെ കഥാപാത്രങ്ങളേക്കാൾ കഥപറച്ചിലുകാരിയാണ് പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്നത്. മൂന്നുവയസ്സ് തികയാത്ത എന്റെ മകൾക്ക് നല്ലതും ചീത്തയും തിരിച്ചറിയാനും പരിവർത്തനം വരുത്താനുള്ള സംഭാഷണത്തിന്റെ പ്രാധാന്യവും അതിൽ സഹായിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയുമൊക്കെ അനായാസം വഴങ്ങുന്നു. ഇന്നത്തെ ലോകത്ത് പ്രതികാരമാണ് ആദ്യ പ്രതികരണം. അങ്ങനെയുള്ള ലോകത്ത് എന്റെ മകളെപ്പോലെയുള്ള മനസ്സുകൾ സുന്ദരവും നീതിപൂർണവും സ്നേഹം നിറഞ്ഞതുമായ ഒരു ഭാവി ലോകം പണിയട്ടെ എന്ന്  ആഗ്രഹിക്കുന്നു. 

How to Develop a Consistent Writing Habit

The most important quality in a writer's life is consistency. Consistency is the key to successful writng. Writing is like caring for a baby. You can't stop taking care of a baby for two weeks all on a sudden. You can't then restart the next week when you are fresh and relaxed. That's not how you care for babies, and that's not how you write. Writing is exactly like taking care of your baby. It is diffifult, time consuming, and needs dedication and consistent loving effort.

Image from here

 

So how do writers manage their daily lives along with writing? that is a question to ask. In fact, if you want to write full time, you need to understand the meaning of the words 'full time'. Full time means all the time you have. That is all your waking hours, that may, and generally does eat into your sleeping hours. In short, a full time writer may not get time even to sleep. Eating, bathing, brushing, washing, cleaning, having a relationship and raising a family suffer. Oh yes, forget all that. You may not have time to have sex! Wouldn't that summarise this discussion in a single sentence? It does, provided you like it.

But, this need not be the case with everyone. For some people, writing comes as natural as hunger and thirst. Blessed ar such writers. The natural ones. They only need to sit at their desks, and take a pen. Writing happens spontaneously. Ah! How wonderful would that be! Unfortunately, such writers are born only once every bluemoon. That is why we have only one Shakespeare, one Márquez and one J.K. Rowling in the entire human history. We can try to be like them. There is no guarantee that we can ever be like them. In fact, that is the beauty of life. No two of us are alike. I may produce excellent fiction. But I may never become as popular as Márquez is.

Thus, as writers, we have to keep writing. We must not get desperate about not completing the daily quota of pages. It is not in completing quotas that we become writers, but in having consistency. Like taking care of a baby. Everyday, every hour, every minute, your stories must continue to live in your minds. That is the secret. Nothing but that is the secret.

So, here are a few tips you can use to be consistent as writers.

• Make a schedule. At least a loose one.
• Make to-do lists.
• Maintain a journal (online/offline)
  

Image from here

 

Now, to write with consistency, make sure you have a place, a time, an attitude, and peace of mind. The following are some tips.

1. Say no to distractions

Keep distractions away. Don't sit in the street. Don't sit among ten 5-year-olds and try to write about meditation. The essence, is find a peaceful, distraction-free place to write. Keep your cell phones away. Keep your family behind the door. Keep your pets away. Keep only your pen and book, or your computer with you.

2. Use a timer

Decide to write for 30 minutes every day. So you know you have to write only for 30 minutes, and not 25 or 35 minutes. Sit down, write for 30 minutes and close the computer after 30 minutes. This gives you a sense of accomplishments and sense of completion.

3. Note down your accomplishments.

When you accomplish a milestone, do note it down in a book. Every week, look through your book to see your accomplishments. That will give you a sense of achievement

4. Create a habit

It is important to develop a clean and disciplined habit related to writing. It could be anything. For example, you might get up early and write for two hours before having your breakfast. Or, you would sit up late in the night and write for three hours. Whatever be it, you must make it a habit by forcing yourself in the beginning. Later, when it becomes your habit, you would naturally follow the habit, because it is your habit!

Conclusion

So here we are. Now we know what to do to be consistent in writing. How do you plan to develop your consistency? Please let us know in the comments. If you think we could improve this article by adding the tactics you use, let us know. We will include them. If you think some of the tips we mentioned are useless, let us know, we will include a warning with those tips.

Happy writing.

ഗാന്ധിജി: കുട്ടികൾക്കുള്ള പ്രസംഗം

എല്ലാവർക്കും എന്റെ നമസ്കാരം.

ഇന്നത്തെ എന്റെ പ്രസംഗം ഗാന്ധിജിയെപ്പറ്റിയാണ്. ഗാന്ധിജി നമ്മുടെ രാഷ്ട്രപിതാവാണ്‌. കുഞ്ഞുന്നാൾ മുതൽ നമ്മൾ ഗാന്ധിജിയെപ്പറ്റി കേൾക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ എന്തുകൊണ്ടാണ് ഗാന്ധിജിയെ നമ്മൾ ഇത്രയധികം ബഹുമാനിക്കുന്നത്?  അതിന് പല കാരണങ്ങളുണ്ട്.

ഒന്നാമതായി, ഗാന്ധിജി കുഞ്ഞുങ്ങളെ അധികമായി സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. നിങ്ങൾക്കറിയാമോ കുഞ്ഞുങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ ബാപ്പുജി എന്നാണ്  വിളിച്ചിരുന്നത്. കുഞ്ഞുങ്ങൾ ആണ്  ഇന്ത്യയുടെ ഭാവി എന്ന് അദ്ദേഹം വിശ്വസിച്ചിരുന്നു. 

Gandhiji

രണ്ടാമതായി, ഇന്ത്യക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിത്തരാൻ ഗാന്ധിജി  വലിയ ത്യാഗങ്ങൾ ചെയ്തു. കാൽനടയായി അദ്ദേഹം ഈ വലിയ രാജ്യത്തു മുഴുവൻ  നടന്നു. ജനങ്ങളോട് സംസാരിച്ചു. അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസിലാക്കി. അദ്ദേഹം നമ്മുടെ കൊച്ചു കേരളത്തിലും  വന്നിട്ടുണ്ട്.

മൂന്നാമതായി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതം വളരെ ലളിതമായിരുന്നു. അദ്ദേഹം ഒരു മുണ്ടും ഒരു മേല്മുണ്ടും മാത്രമായിരുന്നു ധരിച്ചിരുന്നത്. രാജ്യത്തിന്റെ നന്മയ്ക്ക് വേണ്ടി മാത്രമാണ് അദ്ദേഹം ജീവിച്ചത്. ഇന്ന് നാം അനുഭവിക്കുന്ന  സമാധാനവും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ കൂടെ പരിശ്രമം കൊണ്ടാണ്  നമ്മുക്ക് ലഭിച്ചത്. 

അതുകൊണ്ട്, ഗാന്ധിജിയെ ബഹുമാനിക്കേണ്ടത് നമ്മുടെ കടമ മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ ആവശ്യം കൂടിയാണ്. ഒരിക്കൽ ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞു, "എൻ്റെ ജീവിതമാണ് എന്റെ സന്ദേശം". അതായത്, അദ്ദേഹം തന്റെ ജീവിതം നമുക്ക് മാതൃകയായി നൽകി. നമുക്ക് സാധിക്കുമോ? അത്ര സത്യസന്ധരാണോ നമ്മൾ? അത്ര നീതിബോധമുള്ളവരാണോ നമ്മൾ? ഈ ഗാന്ധിജയന്തി ദിനത്തിൽ അങ്ങനെയാവാൻ നമുക്ക് തീരുമാനിക്കാം.

രാജ്യം ഭരിക്കുന്നവർ സ്വാർത്ഥരാവുമ്പോൾ ഗാന്ധിജിയാണ് അവർക്ക് വഴികാട്ടി. പഠനത്തിൽ നമുക്ക് താല്പര്യം കുറയുമ്പോൾ ഗാന്ധിജിയാണ് നമുക്ക് പ്രചോദനം. തിന്മയെ തോൽപ്പിച്ച് നന്മ ജയിക്കുവാൻ  ഗാന്ധിജിയാണ് നമുക്ക് വഴികാട്ടി. നമ്മുടെ ചുറ്റും സ്വാര്ഥതയില്ലാത്ത, മറ്റുള്ളവരുടെ നന്മ ആഗ്രഹിക്കുന്ന, നല്ലവരായ മനുഷ്യർ ഉണ്ടാവാൻ നമുക്ക് ഗാന്ധിജിയെപ്പോലെ നന്മയിൽ ജീവിക്കാം. ഗാന്ധിജി നമ്മെ നേരായ വഴിക്ക് നയിക്കട്ടെ, നന്മയുള്ളവരാക്കട്ടെ. അതിന് ഗാന്ധിജി നമ്മെ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ. 

നന്ദി, നമസ്കാരം.

Is there a god?

Every time we plan to buy a pack of biscuits worth ten bucks, we look for the best brand. We choose the biscuit of our liking based on whether the manufacturer is trustworthy or not. I wouldn’t buy my biscuits based on recommendations of celebrity brand ambassadors. The same is the case when we buy cars or houses. For that matter, we do not spend a pie without properly knowing what we are buying. But as believers, do we every try to verify the authenticity of gods? Do we at least try to see if a god is real or not? Not really. No one tries to verify anything related to gods.

What is God? No one really knows. Where is god? No one really knows. Has anyone seen a god? No, no one in their normal senses has seen a god. Yet everyone believes in gods. Some believe in a unitary god, some in multiple gods. But irrespective of the type of belief, everyone blindly believes in some kind of god/gods.

The only proven way to verify the existence of a god is ‘spiritual’. I mean, the use of some pure spirit of sorts. Intoxication is a known resource that induces apparitions, messages, bliss, and nirvana. It is one kind of hallucination. Once in a state of trance induced by some sort of spirit, people will be able to experience, communicate and interact with the supernatural. Others do not EVER ‘experience’ god, but believe ‘blindly’ in that entity.

Picture from here

In my opinion, human beings postulated the concept of god because they were cowards and were afraid of taking responsibility of their lives. By ascribing the copyright of the world’s design to some unknown entity, humans conveniently transferred the responsibility for their own lives to a god. How funny is that! What is funnier is that even after so much cultural, scientific and philosophic advancement, humans continue to believe in this fictional character to be the almighty. I believe, the fault lies in our genes. Other animals don’t have this problem. Their genes are programmed to perform in certain ways where there is no scope for cartoon characters. From birth to death, they fulfil their functions and take full responsibility of their lives. They live beautiful lives. No fights, no wars, no jealousy and no sadness or madness. On the other hand, humans who believe in a supreme being fight wars just for the sake of their ego, and wallow in an ocean of their own tears.

What can we say? A world without gods would have been better? A world without gods would be more human? Whatever we say, the fact remains: that human believers are cowards. So, wake up. Take responsibility of your own lives. Be yourselves. Be human.

Family: A spring of peace

The end of my teenage wasn’t the easiest. It should have been good, because I scored well in my school, was a ‘good boy’ in general, and knew how to do many things like plumbing, electrical work and cooking. But, the end of my teenage wasn’t the easiest.

Image from here

When I was in high school, the family was caught in a terrible financial crunch. It did not happen all on a sudden. The incidents that led to the crunch began many, many years ago. In 1989, my grandfather passed away after a prolonged period of illness and hospitalization. My mother single handedly managed grandfather’s illness, grandmother’s routine, home, her husband’s and four children’s office and studies, and the rubber and coconut plantation. When grandfather was at home, she had to give him her full attention, and take care of grandmother who had Alzheimer’s disease. When grandfather was in the hospital, she had to run between the hospital and home, which were 23 kilometers apart. Only few buses plied that route, and she had to take two buses to reach the hospital or back. To this day, I don’t know how she managed. She must be given Nobel peace prize for keeping the family together.

After my grandfather’s death, grandmother’s disease intensified. She needed full attention till she passed away in 1991. Like grandfather, she was also hospitalized for a long time. By the time she passed away, my mother was worn out by taking care of everyone. We all supported and helped, but she was the one who bore the most. Even though he had 8 siblings, my father single handedly managed the expenses of treatment and hospitalization of both my grandparents. He educated all his four children, bought them books, magazines and other periodicals without letting us worry about finances. We lived an austere life, but his meager salary couldn’t bear all the expenses. By 1995, we were a half-broke family. We had loaned money from different sources to manage our expenses. And around that time, my eldest sister’s marriage took place. That had a heavy impact on our finances.

We stopped buying most vegetables and anything that looked like a luxury. We managed with tapioca, jack-fruits, mangoes, and leaves from our property. During these times, we cooked papaya in different forms- gravy and dry- not to feel that we were starving. My mother fed us and went hungry on many days, even after we insisted she shouldn’t do it. For years, we did not buy new clothes unless there were no spare. We tried hard to hold on to happiness in our lives.

By 1998, we completely ran out of resources. Debtors began to threaten us. There were police cases related to a bank transaction my father performed. People told us that he was cheated by one of our relatives. But till his death, he did not speak ill of anyone to us or to anybody else. He had to voluntarily retire from his job. All our income came to a sudden end. Though we had rich relatives, we had no one to turn to. Everyone thought that this situation came upon us because we lived an extravagant life. Some relatives explicitly told us that they ‘could’ help us to get out of debt, but they wouldn’t, since our problems are our problems alone! That hurt us more than the financial neck-break. So we decided to sell our house and property. Buyers knew our plight, and offered much less than the market value. Therefore, we sold everything. We bought and moved to a tiny, half-built house.

Photo by Hudson Hintze on Unsplash

It was bad on all of us. My mother who managed 2 acres of land and a big house had to limit herself to a small house and a 10 scents plot. Our financial problems were not completely over. My father was arrested because a debtor presented a signed cheque much before we could deposit cash in the bank. Some friends and neighbours helped us get bail and settle the case out of court. That was when we realized that friends, neighbours and even strangers were more helpful than blood relatives.

My father began working for a self-help group to support the family. Two of us brothers were in college, and my younger sister was in school. With limited resources, we lived happily, sharing whatever we had. As a family, we realized that peace and joy are much more valuable than material possessions. We lost everything because we gave it to and for others who did not bother to reciprocate. It looks foolish to be such permanent-givers. People called you losers. But the same people who called you losers would come back to you after they realized your value as a human being.

Those who had deserted us are now friends again. Some did it because they felt bad for themselves. But I would like to call that ‘remorse’. After my father’s death, some began fondly remembering him for the good things he did for them in secret. No one knew about his deeds but the benefactor and beneficiary. He did not hold grudge against anyone when he had to stand alone. So as his family, we do not hold grudge against anyone either. We are who we are, and they are who they are. It is not in our hands to amend anyone’s ways, except ours. So, life goes on. Peacefully.

The Importance of Being Punctual

Introduction

What do you think is the primary reason for success in your job? For me, it is punctuality. Being punctual is the key to being successful at any job.

Imagine you have a doctor's appointment at 9 am on a Monday. You got up late and reached the doctor's office at 10 am. Will the doctor wait for you? Will you be able to consult? Will your ailment be cured? I guess not. Just by being not punctual, you lose your opportunity to gain health.  Now, who lost an opportunity? You. The doctor probably did not lose anything. It is you who lost the opportunity. Just as in this example, lack of punctuality can do serious damage to your career.

What kind of damage will it do? Let us see.

1. Lose Trust

By not being punctual, you lose the trust of your colleagues and superiors. If you are regularly not on time, your colleagues and superiors stop believing in your capacity to fulfil professional tasks since you don't even take the trouble to be punctual. Because you cannot be trusted, you will not be considered the right candidate for most of the jobs. This is how losing trust may do serious damage to your career.

2. Lose opportunity

By not being punctual, you may lose the opportunities that are otherwise available for your professional growth. If your superiors and colleagues do not trust you, it is highly probable that they won't entrust you with any serious task. That means, you lose plenty of opportunities to excel, prove your mettle and become a better professional. This is how you lose opportunities by not being punctual.

3. Lose Time

By not being punctual, you lose a lot of time. You get up late, you sleep late, you reach office late, you do your work late... What happens is that you lose your discipline and end up as a lazy person. Where does all the extra time go? It goes waste. By reaching your office late, you lose precious time to do some useful work. By getting up late, you lose useful morning time. By sleeping late, you lose precious sleep. In short, by being out of time schedule, you lose a lot of time.

4. Lose Growth

By not being punctual you lose your growth as a professional, as a person and as a member of your social circles. Nobody really wants to be friends with a lazy person who does not respect others' time. No office would value a person who does not meet deadlines. No friend will want to spend time with a person who does not respect their time. They will all try to push you away, and not be associated with you. This way, by being disrespectful of others' time, you lose the growth which should have been yours otherwise.

Now, let us look at the advantages of being punctual.

1. Social Recognition

By being punctual, you will be respected by the members of your social circles, your family, your office and your neighbourhood. Don't you think a punctual person will be highly valued in comparison with a person who is not? By being punctual, you will be respected by your friends and relatives. Your relatives will love a punctual you more than a lazy one!

2. Self-Discipline

By being punctual, you grow in discipline. You will learn to sleep on time, get up on time, have bath on time, eat on time, do things on time, and be on time everywhere. This will bring unforeseen benefits into your life. Your personal life will improve. Your relationships with friends and family will improve. Your professional relationships will improve. A disciplined person would be valued much better than an undisciplined one.

3. Self-Appraisal

When you are a punctual person, you will value yourself much better. This has multiple advantages. Your self-esteem will grow. You will see yourself as a better person and will help you become as a better person. In other words, when you are a punctual person, you will have a better image of yourself. This in turn will work like a charm and improve your life.

Conclusion

As we saw in the words above, punctuality has the potential to improve your life in multiple ways. Your professional life is the largest beneficiary of being punctual. In addition, your personal life, relationships and even your self-esteem will improve as a result of being punctual. So the tagline is, "Be Punctual".