It’s not ok to be not ok!

Most people often think that it is ok to be not ok. Because, it is not unusual to be not ok. In my experience, life is a series of healing processes because getting hurt is the order of the day. Anyone with the least sense of self worth will then look inwards to help one’s own self. 

How can I help me? Heard no one saying ever! Everyone says, “How can I help you?” We are all trained to say ‘how can I help you?’ Because we are all taught to take care of the other. Not because they need help, but because you may perceive that they might require some help. See the generosity of our altruism! However, when it comes to your own self, my culture tells me to shut up and go on. Because, to be worried about your own self, to worry about your mental health and well being is less than being human. Who does that! If you are a decent human being, take care of others. Others will take care of you. Well, life has taught me otherwise. If I don’t take care of myself, no one else will. 

When do you realise that you need help? When you think you need help, you might already have gone beyond rescue. That is not your problem. That is the problem of your society. You have been taught all along to hush your own need to feel well and go after what others think is good for you. Therefore, by the time you get a chance to look inside and realise that you need help, you might be beyond redemption. So the message is, every now and then, if possible after you read this sentence, look in the mirror and ask yourself, ‘do you need help?’ And if the answer is ‘no’ definitely run to someone who can help you. 

Who can help you? What kind of help will help me get better, feel better? This is a question that stops most of us when we feel we need help. Quite understandable. First of all, getting help is looked down upon. Second, finding help raises many an eyebrow. Third, how can you live your decent life after getting help for your mental illness? Therefore, if you really think you need help, decide that you are going to give two big hoots about what others think. Second, walk up to whoever it is you think can help and ask for help. Third, walk out and look straight in the eyes of the society and give those two hoots! 

Feelings apart, you could start by talking to a counsellor. A counsellor is someone who listens to you and guides you as to how to respond to life’s many turns and twists. If a counsellor judges that you are beyond their purview, they will guide you to the next level of help. We all need to understand that what we call sanity is a fine balance of thousands of chemicals that our brain produces every second. When one of those chemicals is produced in the minusculest amount, we become unwell. Some of that balance can be controlled by controlling the mind and creating a conducive environment. Some of it should be controlled using other chemicals that can control the glands that create these chemicals. Therefore, we might require help from a clinical psychologist or psychiatrist. 

If you regularly take your car to service Center without feeling ashamed of your car being called weak, immature, nuts and crazy, why would you hesitate to walk into any place that offers you help, solace and ultimately a peaceful existence? Get help while it is not too late. 

Being is Happiness

At times, I wonder about the direction of my life in general. 

Life is a series of moments. In childhood I aspired to be someone, in youth I became someone, and in old age I die. In this scheme, my role is limited to merely being present. Can I do more? Could I have done more? Will I have done more? These are meaningless questions as long as I have nothing to do with life, except being present at the moment. 

When I think of this as a philosophical truth, I realise that most of my life was spent in meaningless pursuits. In my childhood, I spent my time in becoming someone. In my youth, I continued and became someone. This someone was not exactly the someone I had planned to become. Therefore, there was frustration and disappointment in being that different someone. Throughout midlife, I continued to adapt to my ideal self by feeling guilty, pretending to be another and spending time and money on that becoming. Meaningless pursuits. 

On the road I saw an old lady this morning. She was combing her hair under a metro station. He had all her belongings in a small sack-bag. She didn't look very clean. Her face didn't look the happiest. But she was determined to do that one thing she was doing - combing her hair. I walked past her in a hurry to reach home. At home, as I write this, I reflect back a
nd wonder if she was happy! I saw another lady who had two cats on leashes. She was tying them to the sidewalk rails. Was she happy? 

Then again, I look back inside myself ans ask, am I happy? Yes. I am happy. Why am I happy? Is it because I possess things? Honestly, I possess fewer things than most people. I have clothes that will fit in a suit case, books in another, 3 digital devices,  4 musical instruments, a watch, an umbrella, 4 pairs of footwear, some furniture, a few household electronics items, a two&four wheeler and miscellaneous items like stationery and cutlery. Oh that is a bit too many for a happy person. However, if fewer things make me happier, I should strive not to accumulate more, or shed a few in the coming days, shouldn't I?

Coming back to the direction of life in general: Is it forward looking, backward looking or not looking anywhere? I feel that it shouldn't be directional. Life should be about a state of being, not about moving forward and backward. If being in the moment gives me pleasure, that is the most you could achieve. Could you have achieved more? May be. But the pleasure of being in the moment is not about degrees, but about the state of being. If you are happy now, you could be happy for ever. Because, forever is just a series of nows. 

What brings a tear of joy to your eye?

When I'm the reason for someone's smile, 

when someone's smile pours over my cloistered mind, 

when my mind suddenly realises how connected someone's smile is with my well-being, 

when a small act of kindness lifts someone's spirit, 

when someone leaves my room deciding to change their lives, 

when I touch lives, 

when lives change because of a thought we shared, 

when rain falls on my windshield, 

when a sparrow visits my clothesline, 

when I shift to let the breeze touch someone's sweaty forehead, 

when my story amazes a the year old, 

when an idea is retold to make an impact, 

when anonymously I enable someone to say yes or no, 

when I can walk away with a smile assured of a smile behind me, 

when we are together, 

when we create 'us,' 

when our thoughts resonate, 

when two simple colours blend, 

when the good side of bad is out, 

when I sip a surprise cup of fresh coffee in the morning,

when I realise how silly I am, 

it brings a tear of joy to my eye. 

കപീഷേ രക്ഷിക്കണേ...

എന്റെ മകളുടെ കഥകളിൽ ആർക്കെങ്കിലും വിഷമമോ പ്രതിസന്ധികളോ ഉണ്ടായാൽ അവൾ ഉടനെ  "കപീഷേ രക്ഷിക്കണേ..." എന്ന്  പറയും. ഉടനെ കപീഷിന്റെ വാൽ നീണ്ടുവരും. കഥയിലെ പ്രശ്നകാരകനെ വാലുകൊണ്ട് ചുരുട്ടിയെടുത്ത് വെള്ളത്തിലേറിയും. 'ബ്ലും' എന്ന ശബ്ദത്തോടെ വില്ലൻ വെള്ളത്തിൽ വീഴും. 

അടുത്ത നടപടിയാണ് നിങ്ങളുടെ കഥകളിലില്ലാത്തതും എന്റെ മകളുടെ കരുണാപരമായ ജീവിതവീക്ഷണത്തിന്റെ കാതലുമായ ഭാഗം. കപീഷിന്റെ വാൾ മാത്രമേ ഇതുവരെ കഥയിലുള്ളു. വില്ലൻ വെള്ളത്തിൽ വീണ് ശിക്ഷ അനുഭവിക്കുമ്പോൾ കപീഷ് വരും. കയ്യിൽ സോപ്പും തോർത്തുമായി! അവനത് വെള്ളത്തിൽ വീണുകിടക്കുന്ന വില്ലന് കൊടുക്കും. വില്ലൻ സോപ്പൊക്കെ തേച്ച്  കുളിക്കും. എന്നിട്ട് തോർത്തും. പിന്നെ ദേഹത്ത് ക്രീമൊക്കെ ഇട്ട് ഡയപ്പറും ഉടുപ്പും ധരിക്കും. അപ്പോൾ കപീഷ് കരയ്ക്ക് കാത്തുനിൽക്കുന്നുണ്ടാവും. അവൻ വില്ലനെ ഉപദേശിക്കുകയും വില്ലൻ സ്വഭാവപരിവർത്തനം പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്യും. 

ഈ കഥയിലെ കഥാപാത്രങ്ങളേക്കാൾ കഥപറച്ചിലുകാരിയാണ് പ്രാധാന്യം അർഹിക്കുന്നത്. മൂന്നുവയസ്സ് തികയാത്ത എന്റെ മകൾക്ക് നല്ലതും ചീത്തയും തിരിച്ചറിയാനും പരിവർത്തനം വരുത്താനുള്ള സംഭാഷണത്തിന്റെ പ്രാധാന്യവും അതിൽ സഹായിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയുമൊക്കെ അനായാസം വഴങ്ങുന്നു. ഇന്നത്തെ ലോകത്ത് പ്രതികാരമാണ് ആദ്യ പ്രതികരണം. അങ്ങനെയുള്ള ലോകത്ത് എന്റെ മകളെപ്പോലെയുള്ള മനസ്സുകൾ സുന്ദരവും നീതിപൂർണവും സ്നേഹം നിറഞ്ഞതുമായ ഒരു ഭാവി ലോകം പണിയട്ടെ എന്ന്  ആഗ്രഹിക്കുന്നു. 

Saffron Catholics of Kerala

Recently, a few Catholic dioceses in Kerala have been making statements and movements favouring right wing political parties. Some of these actions have been troubling me. It hurts. Once upon a time, I used to feel proud of being part of the church. Now, I don't. The church is just another political group. 

The values that defined the church once are no more there. Values are for sermons. Outside sermons, the church is just another group with political aspirations. If the church's leadership had maintained its identity as a group of believers, and then bargained for political benefit and representation, I wouldn't have been offended. But now, Christian values and Christian identity are thrown out the window to gain political identity and stability. It is a matter of deciding what your priorities are. The Christ might have said, 'values.' But the current Christian leadership is saying, 'our priority is politics.' This is not very good.  

I often get this question: "When are you getting your daughter baptised?" The answer is simple and clear: "I won't. I wanted to. But now, I won't, since the church is getting saffron, day after day." I don't want my daughter to be part of a group that does not practice what it professes. 

If at all, I need a religious identity, it's better that I establish a new religion. Since religions have no registration, that wouldn't be difficult. 

രണ്ടര വയസുള്ള കുഞ്ഞ്

ആൾക്കൂട്ട കൊലപാതകങ്ങൾക്ക് പേരുകേട്ട നാടാണ് നമ്മുടേത്. എന്നിൽനിന്ന് വ്യത്യസ്തനാണെങ്കിൽ നീ  കൊല്ലപ്പെടണം എന്ന ചിന്ത എന്നും ഈ നാടിന്റെ ശാപമാണ്. മതവും ജാതിയും പണവും ആശയങ്ങളും ജീവിതരീതികളും ചിന്താധാരകളും എന്നുവേണ്ട, വസ്ത്രധാരണവും നിറവും പൊക്കവും എല്ലാം വെറുപ്പ് തുപ്പാനുള്ള കാരണങ്ങളാണ് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ. എന്നാൽ അതെല്ലാം നിസ്സാരം എന്ന് പറയാൻ തോന്നിക്കുന്ന ഒരു സംഭവം ഈ ആഴ്ച എന്റെ നാട്ടിൽ ഉണ്ടായി. രണ്ടര വയസുള്ള ഒരു കുഞ്ഞിനെ തല്ലിച്ചതച്ച്‌ കൊന്നിരിക്കുന്നു. 

ശരീരത്തിൽ 70-ൽ കൂടുതൽ മുറിവുകൾ. സിഗററ്റുകൊണ്ട് പൊള്ളിച്ച പാടുകൾ. കുഞ്ഞിന്റെ തലച്ചോർ ഇളകിയ നിലയിലാണെന്ന് പോസ്റ്റ് മോർട്ടം റിപ്പോർട്ട് പറയുന്നു. വാരിയെല്ലുകൾ പൊട്ടി ശരീരത്തിൽ തുളച്ചുകയറിയിരിക്കുന്നു. ആന്തരിക അവയവങ്ങൾക്ക് കടുത്ത മുറിവുകളുണ്ട്. മരണകാരണം തലച്ചോറിലെ രക്തസ്രാവം ആയിരുന്നു. 

ഈ കുഞ്ഞിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും സ്ഥിരം കരച്ചിൽ കേൾക്കാറുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് അയൽക്കാർ പറയുന്നു. അപ്പനും അമ്മയും തല്ലാറുണ്ടായിരുന്നു അത്രേ. അടി, ഇരി, തോഴി, എടുത്തെറിയുക... തലച്ചോർ ഇളകണമെങ്കിൽ എപ്രകാരമായിരിക്കും അതിനെ ഉപദ്രവിച്ചത്? വാരിയെല്ലുകൾ പൊട്ടി ആന്തരിക അവയവങ്ങൾ മുറിയണമെങ്കിൽ എങ്ങനെയായിരിക്കും അതിനെ തല്ലിയത്? മുട്ടൊപ്പം പൊക്കമുള്ള ഒരു കുഞ്ഞിനെ എങ്ങനെ ഇപ്രകാരം ഉപദ്രവിക്കാനാകും?

മരണ ദിവസം അയൽക്കാർ ഓടി ചെന്നപ്പോൾ മുൻ പിൻ വാതിലുകൾ പൂട്ടിയിരുന്നു. ഏറെ നേരം വിളിച്ചപ്പോൾ വാതിൽ തുറന്നു. കുട്ടിയെ അടുക്കളയിൽ ഭിത്തിയിൽ ചാരി ഇരുത്തിയിരിക്കുന്നു. ശ്വാസമില്ല. എടുത്ത ഉടനെ കുട്ടി  ഛർദിച്ചു. ശരീരത്തു തട്ടിയപ്പോൾ ഒരു ശ്വാസം വലിച്ചു: അവസാനത്തെ ശ്വാസം. 

ഈ കുട്ടിക്ക് രണ്ടര വയസ്സ്. എന്റെ കുഞ്ഞിനും അത്ര പ്രായം. മോൾ എന്നോട് കളിച്ചും ചിരിച്ചും സല്ലപിക്കുമ്പോ എനിക്ക് ഈ കുഞ്ഞിനെ ഓർമ വരുന്നു. എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നു. പിന്നീട് രക്തം തിളയ്ക്കുന്നു. ശരീരം വിറയ്ക്കുന്നു. ഇതുകണ്ട് എന്റെ മോൾ കുപ്പിയിലെ വെള്ളം തന്ന് എന്നോട് പറയുന്നു: "കുടിക്കപ്പാ... വിഷമിക്കണ്ടാട്ടോ..." രണ്ടര വയസ്സിന്റെ കരുണ. വലിയവർക്ക് ഇല്ലാതെ പോകുന്ന സ്നേഹം! 

മോളെ കെട്ടിപ്പിടിക്കുമ്പോഴും കണ്ണീർ തുടയ്ക്കുമ്പോഴും ആൾക്കൂട്ട കൊലപാതകങ്ങൾ മനസിലേയ്ക്ക് വരുന്നു. മതത്തിനും നിറത്തിനും വേണ്ടി നിരപരാധികളെ കൊല്ലുന്നവർക്ക് എന്തേ ഇങ്ങനെയുള്ളവരെ... എനിക്കാ ക്രൂരചിന്ത മുഴുമിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയില്ല. കെട്ടിപ്പിടിച്ച കുഞ്ഞു ശബ്ദം വീണ്ടും പറഞ്ഞു, "അപ്പന് വാവയില്ലേ... കരയണ്ടാട്ടോ...."

The Quill Pen

Last year, I bought a quill pen and started using it in my office. At first, a few colleagues looked at it with curiosity and made cute comments. Some touched it, some wrote with it.

In a few days, curiosity died; but people continued to talk about it when they saw me writing with it, as if it is one of the 7 wonders of the world, and nothing less than the Taj Mahal!

Eventually, the news reached the boss. The boss waited for an occasion to extract his share of fun off of me. During the Townhall that month, he brought it up. "Hei Mathews, it seems you've got yourself a fancy quill pen! When's the party?"

I replied, "Ah yes sir, I got one. Luckily, it will not put anyone's life in danger, unlike the new office building you are building and becoming super rich with. Want to try it? I can bring it to your office. It is a safe pen."

There was absolute silence. 

The Townhall was eventless and smooth. And my quill pen remained in popular memory for a long time.