What comes aftrwards...

പിന്നീട് വരുന്നത് എന്തായാലും സത്യമായും ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. ദൂരെ, കാഴ്ച എത്താത്ത കോണുകളില്‍ തുടക്കം കാത്തു കിടക്കുന്ന അനേകം സത്യങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. ഒരിക്കല്‍ അവ യാത്ര ചെയ്തു തുടങ്ങും. ഇന്ന് അവയെല്ലാം ഏതോ അഹങ്കാരത്തിന്റെ നിദ്രയിലാണ്. ആവശ്യകത വാതില്‍ക്കല്‍ മുട്ടുമ്പോള്‍ അവ യാത്ര ചെയ്തു തുടങ്ങും. ഇന്നിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാന്‍ ധൈര്യം ഇല്ലാത്ത ആ സത്യങ്ങളെ എനിക്ക് വെറുപ്പാണ്. അതുകൊണ്ട്, പിന്നീട് വരുന്ന സത്യങ്ങളെ എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ല.

Voice Unheard...

Today is a day of sorrow, since I heard the voice.

Its a long time now, but haven't forgotten its tint.

Soft like a flower, yet cold in its center and sharp on the edges.

It fell on my ears, like rain on a summer's day.

I wonder, why I'm alive! when life is just a dream.

Distance is like a tree: it grows, yet no one sees.

So the tree grew, gave shade for me to rest.

And now, I shed tears. Drops aren't there, but flows.

'Come back, you coward'- I often have to tell my mind.

For it backs off like a dog in an unseen clan.

When back, I'm at home, the real me, the monster.

For it knows someone's sad, knowing well that I'm mad.

Destiny! I never believed in it, even when my pulses proved it.
To be was my destiny? May be! because I never wanted to be!

Shadows grew too long till the black ate the white.

Till the doors of my life were unsafe in the night.

Ah! Yes, the voice. It still is loud like the evening Sun.

As always, it pricks the softest of all flesh- the heart.

When the pain recedes, I realize that voice wasn't real.

Then begins THE pain, for what's lost causes greater pain!

എനിക്ക് അമ്മയെപ്പോലെ സ്നേഹിക്കണം.. സ്നേഹിച്ചു മരിക്കണം...

Kurishum oru Pranayavum

പ്രണയം ഒരു സമസ്യയാണ്. മരണം പോലെ. എത്ര കൊതിച്ചാലും മുഴുവന്‍ കിട്ടാത്ത സമസ്യ. എത്ര ശ്രമിച്ചാലും കയ്യില്‍ ഒതുങ്ങാത്ത സമസ്യ. ഒരു ദുഃഖ വെള്ളിയുടെ തണലില്‍ ഇരുന്നു ചിന്തിച്ചു ഉണ്ടാക്കിയ വാക്യങ്ങളല്ല ഇവ. ഒരു ജന്മം കൊണ്ട് നേടിയ അറിവാണ്. സത്യം, മിഥ്യ, പ്രകാശം, ഇരുട്ട്, വെള്ള, കറുപ്പ്, ഞാന്‍, നീ... അങ്ങനെ ഒത്തിരി ഒത്തിരി വൈരുധ്യങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ ഒരു ദിവസം ആണ് എന്‍റെ ദുഃഖ വെള്ളി. കണ്ണുയര്‍ത്തി നോക്കിയപ്പോള്‍ കണ്ടത് ജീവനറ്റ ഒരു ശരീരം! കണ്ണടച്ചപ്പോള്‍ കണ്ടതും ജീവനില്ലാത്ത സ്വപ്‌നങ്ങള്‍... പിന്നെ ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ തോന്നി, എവിടെയും ജീവന്‍ കാണാന്‍ പറ്റും എന്ന്... മരണത്തിലും... പ്രണയത്തിലും... അകലത്തിലും... 

ഒരു ദുഃഖ വെള്ളിയുടെ കഥ അങ്ങനെ തീരുന്നു. ഇനി ഒരു ദിവസം കൂടി കുരിശില്‍ നോക്കി കഴിച്ചു കൂട്ടും. പിന്നെ കുരിശു മറക്കും... സാവധാനം ജീവന്‍ മരവിക്കും... ഒടുവില്‍ ഒറ്റക്ക്, ഒരു കുരിശു പോലെ, ഒരു മലമുകളില്‍ ഞാന്‍ നില്‍ക്കും... പണ്ട് മറന്ന ഏതോ ഒരു പാട്ടിന്റെ വരികള്‍ ഓര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച്... വീണ്ടും ഒരു ക്രിസ്തു വരുന്നത് വരെ...

...

Can we say the truth?

Is truth around?
If it is, can we see it?
If we can see, can we speak of it?
If we speak, will we be spared?
If we are spared, will we speak truth again?
If we speak again, will we be spared?
If we are not spared, will we be killed?
If we are killed, will truth be seen?
If truth is seen, will it be spoken of?
If it is spoken of, will the speaker be spared?

And finally, I realize that I am sufficiently mad!
And that my brain breaks down...
For truth is so beautiful that no one wants to see or hear it...
Those who saw are no more...
Those who heard are no more...
Those who spoke are done away with...

That is why we have lot of crosses around...

The Man there...

മരണം ജീവിതത്തോട് ഏറ്റവും അടുത്ത് നില്‍ക്കുന്ന സമയം! 
ആത്മസംഖര്‍ഷം, പ്രാണവേദന, തിരിച്ചറിവ്, തീരുമാനങ്ങള്‍...
എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും  പിടികിട്ടാത്ത ചില കാര്യങ്ങള്‍...
മരണത്തിലേക്ക് നടന്നടുക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ എന്തായിരിക്കും? 
ഉറച്ച തീരുമാനങ്ങള്‍ മാറുമോ? അതോ വീണ്ടും ഉറയ്ക്കുമോ? 
മരണം തരുന്നത് എന്താണ്? ശക്തി? ദൌര്‍ബല്യം? 


അതുകൊണ്ടാണ് ആ മരവും അതിലെ മനുഷ്യനും എന്നും എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നത്...