Love. Nothing Else Matters.

Henry Miller had many wives. There was one wife named Hoki. She was Japanese. Hoki and Miller met in a Japanese bar where she used to sing. After meeting a few times, Miller asked her hand in marriage, and she said yes. She was not yet twenty, and he was over fifty!

After Miller's death, the other wives inherited all his wealth. Hoki was the forgotten Japanese divorced wife. She spent the remaining years of her life in her dark little room on top of a second rate bar on a noisy street. But she kept Miller's memories- a few of their photos, a few signed watercolours of Miller (Miller used to paint), and an autographed book. And of course, plenty of invisible memories of a good time.

When Paulo Coelho visited her once, she told him that she did not inherit the rights to his books or his property, and none of those' mattered, because the experience of being together with him outweighed any monetary compensation'. 'There was no point in squabbling over inheritance: love was enough,' Hoki said.

Yes. When there is love, nothing else matters!

[Quotes taken from Like the Flowing River by Paulo Coelho, Harper Collins Publishers, London, 2018]

The Pounding in the Head

Work these days is monotonous. The technical name is 'transcription'. It is to listen to recordings and carefully write down what people spoke in a test, paying acute attention to minute details like duration of pauses, number of 'hmms' and 'uhhs', syntactic accuracy and linguistic complexity of language, and so on. Transcribing 5 minutes of recorded speech takes approximately 90 minutes. Extremely monotonous. The larger picture is clear- a PhD thesis in the area of language assessment. But remaining focused doing the monotonous daily transcription is a tough job. Yet, I drag through this drudgery to reach the golden goal hiding somewhere in the future.

Then comes the villain- the pounding in the head. Some people call it a migraine. I call it a devil. Or a demon. Or whatever I want to call it! While the headphones reproduce different test-participants' speech about themselves, their lives, interests, studies, and other people, my eyes, ears and brain try to focus on how they express what they express. As I do so, the pounding in my head becomes louder. "My name is..." The pounding becomes harder. "I come from..." "I love playing the guitar." "I have a very small family." "My mother is a teacher." The voices from the headphone slowly become rhythmically aligned with the pounding in my head. I can neither hear anything nor understand a word of what's being spoken. Everything around me is blurred out into a hazy hum. The laboratory in which I work, and the people around me dissolve into the air, and I become the pounding in my head. At this level, I walk to the rhythm of the pounding in my head. Or maybe I dance to the rhythm of the pounding. Faster and Faster. Harder and Harder.

The 'Pounding'

Source

Then at one point, I give up living. I am pushed to a point where I no longer exist. At that point, I end. I stop existing. Blank. At the base of that whirlwind of a spiral, I ain't. For me, that is the zenith of existence and non-existence. That's the top and the bottom, fullness and emptiness. end and the beginning. That's when the 'I' cease to exist as an embodied reality. I become weightless; the body disappears. The mind disappears. I disappear. There is no 'I'. It is just the pounding. And I am the pounding.

And that is what I call self, and you call god!

വാക്കുകൾ മാത്രമായിപ്പോകുന്നവർ

ആരും വിളിക്കാഞ്ഞും വല്ലപ്പോഴും
നാട്ടിലൊക്കെ ചെല്ലുമ്പോൾ, വീട്ടിലെ
പട്ടികകളിലൊന്നും പെടാത്തതിൻ്റെ വിഷമം
പട്ടിയെപ്പോലെ നിന്നെ കടിച്ചുകീറാറുണ്ടോ?

പട്ടിണികൊടുത്തു വാങ്ങിയതൊക്കെ
പണ്ട് വീട്ടുവിലാസത്തിലയച്ച കാര്യമൊക്കെ
ചിലരുടെയെങ്കിലും നിസ്സംഗത കാണുമ്പോ
തികട്ടി വരാറുണ്ടോ?

നിൻ്റെ വിയർപ്പുവീണ മണ്ണിൽ
നിനക്കുമാത്രമയിത്തമുള്ള മണിമാളികകൾ കാണുമ്പോൾ
പണ്ടേ ചങ്കിലടക്കിയ ചില കിനാക്കൾ
കുഴിമാടത്തിലനങ്ങുന്നതായി തോന്നാറുണ്ടോ?

എങ്കിൽ മനസിലാക്കുക, നീയൊറ്റയ്ക്കല്ല.
നീയും വെറും വാക്കുകൾ മാത്രമാണെന്നെപ്പോലെ!
'അമ്മ, അപ്പൻ, മകൾ, മകൻ, ചേട്ടൻ, ചേച്ചി...
പ്രത്യേകിച്ചർത്ഥമൊന്നുമില്ലാത്ത വാക്കുകൾ!

സോഴ്സ് 

Polished Edges of Cemented Corridors

While walking through the large open cemented corridors of IIT Kanpur, I see the polished edges of cemented corridors. This makes me think. How did the edges of these cemented corridors get polished? Who polished it?

Ground Floor, Faculty Building, IIT Kanpur

The answer is simple. And it is thought-provoking.

Nobody polished them consciously. The cemented edges of the corridors are polished when the working class people of this institution rest their bottoms. It is polished by those people who do not have cushioned chairs inside air-conditioned rooms to rest their bottoms! Yes. The cemented corridors are home to the marginalized, invisible people who built, clean and maintain this great Institution of Excellence. They rest their bottoms on the edges of these long open cemented corridors, because this institution doesn't see the need to give them a space to sit and relax. They are not on this institution's list of big names. They are not scientists, engineers or academics. They are 'nobodys'. They are peons, messengers, carpenters, masons, gardeners, cleaning staff, and other daily-wage labourers. They exist on the corridors of the institution. Outside office spaces. Outside the purview of human resource management team. Yes on the corridors. And their bottoms polish the edges of these cemented corridors.

It is for all of us to see. These polished edges of cemented corridors are a proof of something that this institution (like many others) doesn't want to acknowledge. But, these polished edges of cemented corridors will remain here as long as this institution lasts- pointing a finger at our sense of dignity and equality!

കുളിക്കാത്ത ഐഐറ്റിക്കാർ

ഒരു ഐഐറ്റി പരീക്ഷക്കാലം. ശാസ്ത്രവും സാങ്കേതികവിദ്യയും യുവതയുടെ തലച്ചോറിൽ മിന്നാരപ്പിനർ തീർത്ത് സാധാരണക്കാരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് പരിഹാരം കാണുന്ന കാലം. ആധുനികതയുടെ 'ബൈനറി' ഭാഷയിൽ ഉത്തരക്കടലാസുകൾ നിറയുന്ന കാലം. കൂർമ്മബുദ്ധി കണക്കു കൂട്ടലുകളായി കടലാസ്സിൽ എഴുതി തെളിയിച്ച് ഒന്നാമതെത്താൻ എല്ലാരും വെമ്പുന്ന കാലം. ഗവേഷണവിദ്യാർഥികൾക്ക് പരീക്ഷക്കാലത്ത് പരീക്ഷാ മേൽനോട്ട ദൗത്യം (invigilation duty) കിട്ടാറുണ്ട്. അങ്ങനെയാണ് ഏകദേശം 250 പേർക്കിരിക്കാവുന്ന റോമൻ ആംഫിതീയറ്റർ പോലുള്ള ശീതീകരിച്ച പരീക്ഷാമുറിയിൽ ഞാൻ എത്തിയത്.

പുതുമഴയത്ത് മണ്ണിൽനിന്നും പറന്നുയരുന്ന ഈയാംപാറ്റകളെപ്പോലെ ശീതീകരിച്ച പരീക്ഷാമുറിയുടെ പലകോണുകളിൽ നിന്നും എഴുതിനിറച്ച ഉത്തരക്കടലാസുകളും ഉറക്കം തൂങ്ങുന്ന കണ്ണുകളുമായി വിദ്യാർഥികൾ ഒന്നൊന്നായി എഴുന്നേറ്റു പോകുന്നു. യാന്ത്രികതയാണ് മിക്കവരുടെയും മുഖമുദ്ര. ഇരിപ്പിലും നടപ്പിലും എഴുത്തിലുമെല്ലാം അവർ യന്ത്രങ്ങളെപ്പോലെ തോന്നിച്ചു. പ്രത്യേകിച്ച് വികാരങ്ങളൊന്നും പ്രകടിപ്പിക്കാത്ത അവരുടെ കണ്ണുകളും മുഖവും ഇപ്പോഴും ഏതോ കണക്കുകൂട്ടലുകളിൽ മുഴുകിയതുപോലെ തോന്നും.

മിക്കവരും കുളിക്കാത്തവരും തുണിയലക്കാത്തവരുമാണ്. രൂക്ഷമായ വിയർപ്പുനാറ്റവും ചെളിയുടെ കുത്തുന്ന മണവും! പരീക്ഷാമുറി പോലുള്ള ഒരു സ്ഥലത്തേയ്ക്ക് വരുമ്പോൾ പോലും മാന്യമായ വസ്ത്രം (എന്നുവച്ചാൽ അലക്കിയതും വൃത്തിയുള്ളതുമായ വസ്ത്രം) ധരിക്കണമെന്നോ, പല്ലുതേക്കണമെന്നോ, കുളിക്കണമെന്നോ, മുടി ചീകണമെന്നോ ഈ അലസന്മാർക്കും അലസിമാർക്കും തോന്നാത്തതെന്തേ? നന്നായി വിയർത്ത്, ചെളിയിലൊക്കെ ഉരുണ്ട്, നല്ല രസമായി കളിക്കുന്നതിനിടയിൽ 'എന്നാൽ ഒരു പരീക്ഷ എഴുതിയേക്കാം' എന്ന് കരുതി വന്നതുപോലുണ്ട്. ഇത്ര ലാഘവം എങ്ങനെ നമ്മുടെ ബുദ്ധിയുള്ള പുതുതലമുറയ്ക്ക് കൈവന്നു? അക്കങ്ങൾക്കും കോഡുകൾക്കും ഇടയിൽ പ്രകൃത്യാ ഉള്ള നൈസർഗികത നഷ്ടമായതാണോ? അതോ ജന്മനാ അലസരായവരെ മാത്രമേ ഐഐറ്റികളിൽ ഇപ്പൊ എടുക്കുന്നുള്ളോ?

ഇവരൊക്കെയാണല്ലോ നമ്മുടെ നാടിൻ്റെ  നാളെയുടെ ശിൽപികൾ എന്നോർക്കുമ്പോഴാണ്! വ്യക്തിശുചിത്വം കാത്തുസൂക്ഷിക്കാൻ സമയം കണ്ടെത്താൻ കഴിയാത്തവർ എങ്ങനെയാണ് നാട് നന്നാക്കുക!