പുഴമാംസം

ഒരു ശാന്തിഗീതം കൊതിച്ചെത്തിയപ്പോള്‍
പുഴ പാടിയതൊരു ചരമഗീതം.
ഓരോ തരിയിലും ഭൂതവും ഭാവിയും പേറി
മരിക്കാന്‍ കിടക്കുന്നൂ പുഴ സ്വന്തം ചരമഗീതവും പാടി!

നീണ്ട കൊക്കുപിളര്‍ത്തിയൊരു പക്ഷി
തിളയ്ക്കുും മണല്‍പരപ്പില്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു,
ഒരുതുള്ളികൊണ്ടു ദാഹമകറ്റാനാവാം
ഒരുകൊത്തു പുഴമാംസം കൊണ്ടു വി‍ശപ്പടക്കാനുമാവാം.

മരണം - അതെത്ര ഭീകരം!
ഒരു പുഴയ്ക്കൊക്കെ മരിക്കാനുമാവുമോ?

LIFE

Small things.

A look.

A smile.

A pat.

Thoughtful gifts.

Some love.

A little compassion.

Life!

 

ലൈസന്‍സ്

വണ്ടിയിലോടാന്‍ വേണം ലൈസന്‍സ്

വട വില്‍ക്കാനും വേണം ലൈസന്‍സ്

കുടയുണ്ടാക്കാന്‍ വടിവെട്ടാനും

കുട്ടനുവേണം ലൈസന്‍സൊന്ന്.

കുഞ്ഞുണ്ടാക്കാന്‍ കല്യാണം,

അടിയുണ്ടാക്കാന്‍ കാക്കിത്തൊപ്പി,

പീഡിപ്പിക്കാനാണ്‍ജന്മം,

അഴിമതികാട്ടാന്‍ ഖദറുമതി.

മോട്ടിക്കാനോ ബാങ്കിനു പറ്റും,

പറ്റിക്കാനോ കുത്തക പലത്,

വെട്ടിലുവീഴ്ത്താന്‍ ബിസിനസ്വീരര്‍,

അങ്ങനെ പലവിധ ലൈസന്‍സ് ലഭ്യം.

വ്യഭിചാരത്തിനു കിട്ടും ലൈസന്‍സ്

കൊള്ളപ്പലി‍‍ശയ്ക്കാകാം ലൈസന്‍സ്

ലൈസന്‍സില്ലേല്‍ തിരിമറി കുറ്റം

ലൈസന്‍സാണേല്‍ കാശിനുകിട്ടും!

Father is the son

Death leaves a void no words can fill.

When my dear ones lose, I lose too.
And when they are lost, I am lost.
And the pain! It is staggeringly immense.
Every nerve swells and breaks,
Every cell explodes,
And the heart splatters blood into hair and nails.

He is gone!
After a year, I still bleed.
All that blood cannot fill that void he left.
I realize that the father is the son.
And when a man dies, he lives till his son dies.

Leftovers

They remained.
No one called their names.
No one took them.
They remained. They had to.

They sat oozing death from their eyes.
Through smoking dreams emerged sadness,
Like from a lonely sad chimney.
No place to go. They remained. They had to.

Memory was a curse there
A happy memory always slipped
And hunger, pain lurked fearless
Like vultures waiting for life to flee.


Some thought: of their kids-
Swollen with lust for food;
Of life- lusting with swelling fears.
So they remained. They had to.

Beyond them lay fields dusty.
For no one had a hope to plant!
And when a breeze strayed there,
Desperate dust settled on dry, smacking lips.

So they remained for the end to approach.
A feast for the waiting vulture.
All they had to do was to wait. Just to wait.
So they remained. They had to!

Smiles that matter

Walk the road you always walk
Kick the same tin can, you always kick
Wear the same looks that mark you as you
But smile all the while if you want to be different.

Smile is all that matters- want to know why?
Come with me to the city; look at the slum and huts
Poor; still you see joy- fizzing life, bubbling fun
All they have is smiles; and joy is born of smiles.

Try wearing a smile from wake to sleep
Try giving everyone a smile every time you look
Try a smile when all attempts fail in procedure
Smile into joy; see what you get in return.

Smile is an ID card- gives you access everywhere
Acceptance guaranteed if you give one of your smiles
Keep a few always in your heart; so you can give one
to the needy; believe me its contagious.

Smile.
Smile away as you walk in and away
Smile while you can, 'cos you can't once you are away
'Cos Smile is what matters.

Anushochanangalude ezham swargam (Seventh Heaven of Condolences)

അനുശോചനങ്ങളുടെ ഏഴാം സ്വർഗ്ഗം

അറിഞ്ഞതും അറിവുകെട്ടതും തമ്മിലുള്ള അകലം 
പരപ്പേറിയതാണെന്ന തിരിച്ചറിവിന്റെ തിരശ്ശീല നീങ്ങിയപ്പോൾ 
പല്ലിളിച്ച പെണ്ണിന്റെ മുമ്പിലേയ്ക്ക് 70 എം എം സ്ക്രീനിൽ 
തെളിഞ്ഞുവന്നു 'ഇടവേള'..

ജീവന്റെ കിതപ്പിന് ഇനി പത്തു നിമിഷത്തിന്റെ അകലം,
ഒരു തലോടലിന്റെയും..
കരയരുത്, ചിരിക്കരുത്,
ജീവിച്ചു തീർക്കുവാൻ അനുശോചനത്തിന്റെ മുഖമാണു നല്ലത്..
ചിന്തക്ക് വെടിയേറ്റു, ഇനിയിതാ 
'ഇടവേള' കഴിഞ്ഞു, പാപബോധത്തിന്റെ 
എഴാം സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പടം തുടങ്ങി..

PRANAYAM (PASSIONATE LOVE)

ചില നേരങ്ങളിൽ മരണമേ
നീയടുത്തുണ്ടായിരുന്നെങ്ങിലെന്നു ഞാൻ കൊതിച്ചുപോവുന്നു
ഇനിയും പൂക്കാത്ത മാഞ്ചില്ലകൾ
ഒടിച്ചെറിയുവാൻ തീയിടാൻ തീർക്കുവാൻ കൊതിക്കുന്നു ഞാൻ

കനൽ കേട്ടുപോയില്ലേ ചാരമായില്ലേ
അഗ്നി ഓർമയിൽ പോലുമില്ലല്ലോ,കാത്തിരിക്കുവതെന്തിനായ് ഞാൻ?
സ്നേഹമേ നീ മരുപ്പച്ചയായ്
ദൂരത്തുനിന്നും തന്ന മിന്നലാട്ടങ്ങളായിരുന്നൂ ജീവൻ- ഇതുവരെ
മിന്നലും കെട്ടി,ടിനാദവും മാഞ്ഞു
മരുപ്പച്ചയോർമയിൽ നിന്നും മാഞ്ഞുപോയ്, കാത്തിരിക്കുവതെന്തിനായ് ഞാൻ?

ഇവിടെ കാണ്മതു രണ്ടു കാഴ്ചകൾ
ആഴമറിയാത്തൊരാഴവും, രാത്രിതാൻ രാത്രിപോലിരിരുട്ടും
എനിക്കുള്ളത് രണ്ടു വഴികൾ
ചാടാമാഴത്തിലേയ്ക്ക്, നേരെ നടക്കാമിരുട്ടിലേയ്ക്ക്
രണ്ടിനുമുണ്ടു രക്ഷതൻ മുദ്രകൾ
രണ്ടായാലും ആഴമാമന്ധകാരം താണ്ടി പോകാം മരണത്തിലേയ്ക്ക്
മരണമേ നീ ഇത്രയുമടുത്തോ?
നമുക്കിടയിലിത്ര നാളും ഞാൻ കണ്ട നീണ്ട മറ മായയായിരുന്നോ?

വരട്ടേ ഞാൻ നിന്നരികിലേയ്ക്ക്?
നീട്ടുക നിന് കൈകളെ, തരിക ചുടുചുംബനങ്ങൾ, മരിക്കട്ടെ ഞാൻ

മരണമേ, നിന്നിലെയ്ക്കുണരട്ടെ
മരണമില്ലാത്തുരക്കത്തിലേയ്ക്ക് ജനിക്കട്ടെ ഞാൻ

തരിക നിന്റെ മാറും മനസ്സും
ചായട്ടെ ഞാൻ. മറയട്ടെ, ആഴമാമിരുട്ടിന്റെയപ്പുറത്തേയ്ക്ക്...

PRATHEEKSHA (HOPE)

ജീവിതത്തിൽ പ്രതീക്ഷകൾ  വേണം
എല്ലാവർക്കും
സ്നേഹത്തിന്റെയോ കാത്തിരിപ്പിന്റെയോ
അണയാത്ത ഒരു നാളം അകലത്ത്
കണ്ടാലും മതി പ്രതീക്ഷിക്കാൻ

മൊത്തം സ്നേഹവും ഒരുമിച്ച് കിട്ടിയവന്
പ്രതീക്ഷിക്കാനിനി എന്തുണ്ട് ബാക്കി?
ഒരു ജീവിതത്തിനു വേണ്ടത് ഒരു കെട്ടായി കിട്ടി
ഇനിയെന്ത്? മരണമോ?നിശബ്ദതയോ?

ഒരുവനുള്ള പോരായ്മകളാണ്‌ അവന്റെ കരുത്ത്
അവയിലാണ് അവനു വളരാൻ കഴിയുന്നത്‌
പോരായ്മകൾ ഇല്ലാത്തവൻ വളരുന്നില്ല, മരിക്കുന്നു
എന്റെ പോരായ്മകളെ ഞാൻ വെറുക്കുന്നു

ഇങ്ങനെ ഞാൻ എന്തിനു തുടരണം?
ഇത്ര വലിയ പ്രപഞ്ചത്തിൽ ഒറ്റയെന്ന്
തോന്നിയാൽ പിന്നെ എന്തിനു ഞാൻ തുടരണം?
സ്വപ്നം കാണാനും നേടാനും ഇനി ഇല്ല നേരം

നീ എന്റെ കൂടെ ഉള്ളതാണ് ജീവശ്വാസം
ശ്വാസം തോന്നലായി മാറിയാൽ ജീവന വെറും മിധ്യയാവും
നമുക്ക് ജീവിക്കണ്ടേ? സ്നേഹിച്ച്? ഒരുമിച്ച്?
നക്ഷത്രങ്ങളോളം പ്രായം സ്നേഹിച്ച്, ഒരുമിച്ച്...

shiva shiva

കവിഞ്ഞൊഴുകും പുഴ
കൊടുംകാറ്റമറും മരുഭൂമി
പച്ചമാംസം കോർത്ത്  ചോര ചീറ്റും തേറ്റ,
തമ്മിൽ ഭ്രമിച്ച കമിതാക്കളും!

കാർമേഘം വാനിൽ തീർത്ത 
നിറമറ്റ കാൻവാസുകളെൻ 
കണ്ണിൻ രസതന്തുക്കളെ 
കൊന്നു തിന്നുമ്പോലെ, നിൻ 

ചത്ത കണ്ണിൽ തേച്ചു മുനകൂട്ടിയ 
മൗനവും നെടുവീർപ്പുകളും
നേർത്ത ചോരപ്പാടു കോറിയെൻ 
നെഞ്ചിലല്ലോ തീർത്തൂ വടുക്കൾ!

കാലമേറെയില്ല കയ്യിൽ,
കണ്ണീരിലൊഴുക്കാൻ കളയാൻ.
സ്നേഹമൊക്കെ തോന്നുമ്പോഴെ കൊടുക്കണം,
പിന്നെക്കയ്യിലുണ്ടാവുമോ ആവോ? ശിവ ശിവ!

Kannadakal

1
കണ്ണ് തുറന്നാൽ കാഴ്ചകൾ തെളിയാൻ,
കണ്ണിൽ വേദന നിറമായ്‌ തെളിയാൻ,
കണ്ണിനു മുൻപേ മനസ് തുറക്കാൻ,
കണ്ണിൽ മനസ്സിന്നാർദ്രത തെളിയാൻ
   കണ്ണ് കണക്കൊരു ഹൃദയം കിട്ടാൻ
   കണ്ണടകൾ വേണം, വർണക്കണ്ണടകൾ വേണം.

2
തലമുറകൾ തോറും തലവെട്ടി തമ്മിൽ
കണ്ണുകൾ ചുഴന്നാടി കൊലവിളികളോടെ
രക്തം  നിരന്നോഴുകി പോതുവഴികൾ നിറയെ
മതവും ചരിത്രവും കൈകെട്ടിനിന്നു
   കണ്ണടകൾ വേണ്ടേ നമുക്കിനി കാണാൻ
   കണ്ണടകളേ കാഴ്ച തിരികെതരില്ലേ?

3
കണ്ണുകളേ നിങ്ങളറിയുന്നുവോ കണ്ണു-
വേണമീ ധരണിയിൽ ചുവടുവയ്ക്കാനെന്നു?
ചുവപ്പും  കറുപ്പും വിഷങ്ങൾ തളിച്ചു നിൻ
കാഴ്ച തകർക്കുന്നോരാണ് ചുറ്റും.
   കണ്ണേ നീ നില്ക്കുക, ഉറങ്ങുക,മയങ്ങുക
   കാഴ്ചകളിലേയ്ക്കു നീ മടങ്ങുക..
   കനവിൻ കാഴ്ചകളിലേയ്ക്ക് നീ മടങ്ങുക..




"മങ്ങിയ കാഴ്ചകൾ കണ്ടു മടുത്തു, കണ്ണടകൾ വേണം"

Swantham Kaaryam (Own Business)

മറക്കാനേറ്റം എളുപ്പമേത്?
സ്വന്തം കാര്യം തന്നെ.
ആരോടും സമാധാനം പറയണ്ടല്ലോ!

Theology of the Cheated (Patikapedunnavante Daivasasthram)

പറ്റിക്കപ്പെടുന്നവന്റെ ദൈവശാസ്ത്രം!
അതിനെന്താണിത്ര മേന്മ?
പത്താം തവണയും പറ്റു പറ്റും എന്ന്
അറിയുന്നതാണതിന്റെ മേന്മ.

മുറിവേൽക്കാനൊരു ഹൃദയം ഉണ്ടെന്നതാണ്
പറ്റിക്കപ്പെടുന്നവന്റെ ഇല്ലായ്മ.
ഓരോ മുറിവിലും നിന്ന് പഠിക്കുന്നതോ?
സ്നേഹമാണ്, പ്രതികാരമല്ല വേണ്ടതെന്നും.

സ്വന്തം ചോര കണ്ടറപ്പു മാറിയ മണ്ടന്മാർക്ക്
ചതിയൻ ചന്തു ചൊന്നപോൽ ജന്മമിനിയും ബാക്കി!

ഒരു ചോദ്യം അവശേഷിക്കുന്നു...
ഈ ശാസ്ത്രത്തിൽ ദൈവമെവിടെ?

Burns not...

Like acid flowing through veins

Burn felt not

Yet the night says it all

One cold beep at a time

Take me

Make me what I am

Throw me away, far and hard

'Cause yet, it burns not...

Time, Or a Kiss?

Time flies like moths on a rainy evening
To the flickers of short-lived emotional flashes
Only to lose wings and fall lame
Onto the green bed  which will suck your remaining life.

Time! The one villain that blocks all repetitions
To repair damages, redo erred scenes.
When does it stop, this 'tick tick'
While it ticks I can't think, not even wish better.

Time to wake up! Begins a day with a yawn or two
Time to sleep? That's how it ends with a question.
How can I feel the whisper of winds that brush by?
How can I feel anything if time takes the first place?

I want to live like a child- dieing for a chocolate crumb
Into the warmth of welcoming hands, I do want to faint.
Need a smile when I return home- just when I need one,
Needless to say I need a hug for every tear I shed.

Despite the flight time has embarked upon
Dreamers like me desire to take a break- a small one.
Long enough to kiss a beautiful child, be kissed by one too
Life never waits they say, that time flies and waits not.

But waits time, and tide if a feeling of you waits to be said
Bait time thus and hold firm; take time to feel and express.
Love the ones that love you; give a smile, take a hug.
Let time wait, till you finish; what's more important- time or a kiss?

A Sepia Vision of Life

A day goes by, unnoticed

Like the bloom of a fragrant bud

Sigh! Can I, now that its beyond?

-Oh how I wished for this day-

Faded colours and melting lines

Faces sweeter by forgotten years,

Moments cuter by forbidden errors of past.

A perfect sepia day- but went unnoticed.

A Sepia Vision of life

Want to be reborn- yearned a desire within,

Burned my will and memories.

Left nothing but grey ashes and dark soot-

Yet another image- this one for my tombstone.

Sure clouds'll gather, and rains pour.

For I can smell a storm in the dusk.

I'm used to seeing days pass, 

Making way for storms unawares.

Yet when a day goes by,

What can a man desire,

Whose life had nothing but love and its worries-

Come, night, embrace me in thy cold.

Here ends unnoticed days,

And unforeseen storms, to be sure.

I got my sight- in sepia though.

Of faded colours and melting lines...

Karayunna Komali

Take a deep breath...

Dear friend,

Take a deep breath,
Make up your mind,
Close your eyes,
Take off your fear
And jump,

Be assured of this.
That you will fall for sure.

You might break a heart or two. 
But you wont die of the fall,
Neither will you kill.

Because there is the fist of love,
Waiting to hit you hard with its soft velvety hands,
Only to make you feel more secure than ever.

So dear friend, 
Make up your mind, 
Close your eyes and jump.

And before that, remember to take a deep breath...

Rebuttal

I dreamt the face that takes my sleep away.

Last night was more like battle of worlds- real and unreal.

Fighting, I woke up with woes of unreal,

Wondering which is real and where is the unreal.



Days looked awkward without the so called unreal.

For there was no pigment in veins and in dreams.

Tasteless, moments dragged into eterninty,

Till the day I realized real was not that real.



I ran into by bed to dream, to get into the 'real' real.

Closing my eyes, I prayed to open the gates fast.

There goes light, welcome to the world of real,

A triumphant me went into the unknown.



The face was there alive and glad,

Sending shivers into my spine.

I went near and near, only to find the face stranger.

But now I believe in my fate, the one dictated by my faith.



I am staying. i told my spirit.

I was dying till I reached here, now I live here till I die.

The hand came towards me, like in a dance.

Here I go, into the trance. Good bye unreal...

Enikenthinaadee Sandhya?