Do you want to kill someone? Here is how.

Several occasions in life demand a murder. Of sorts. When a friend shows off the worst fashion sense, or when your spouse deceives you or when your boss blocks a much deserved promotion.. You would remember those moments when you wished you had a pistol wroth you.. To kill yourself.. Especially when someone embarrasses you with a dumb and insensitive humorless joke? Murder seems the solution, eh?

Here is how you do it. Trust me, it works. 

Step 1: When you are insulted, embarrassed or fooled, don't change your ways. Be normal. As courteous and decent as always. May be a bit more than usual. But not a pinch less. You might ask me if I am preaching a sermon

No. This is not all. Look at the second step. 

Step 2: stop speaking to your victim. Just don't respond. Stop smiling at her / him. All this while, don't stop your services that your role requires, to the person. If you stop that, your victim gets to retaliate. Don't give a weapon to your enemy for God's sake. That would be surrendering unconditionally. So, you continue to fulfill all your responsibilities while cutting your social communication. In other words, you ignore your enemy. Pretend as if that person is absent. As if the universe has not changed an iota after the absence. Do not respond to your victim's looks, calls, attention seeking techniques and other tantrums. Ignore. That's the secret. 

Step 3: when you judge that the punishment is sufficient and that the victim had come down to his / her knees, go to your victim, look in the eyes and stay for a few moments. If the victim is humbled already he/she will smile and offer terms of reconciliation. If the victim is still stubborn and arrogant, get wild and get away.

Step 4: intensify your attack by stopping your services. Be courteous and decent, but don't offer servitude. This can be challenging in an office situation. Still, where there is a will, there is a way. Do not try to avoid meeting the person. Confront the victim a often as possible and ignore his/her presence. 

Step 5: try repeating step 3. Your victim must be softened by now. If not, ignore this entire article and go ahead with your original plan. Please do not use rusted or blunt tools. 

All the best. 

 

 

'എത്രനല്ല ദീസമാണു ഇന്ന്!'

'എത്രനല്ല ദീസമാണു ഇന്ന്!' കാച്ചുമോന്റെ വാക്കുകള്‍ കുട്ടിത്തം കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞ് നിവര്‍ന്നുനിന്ന് എന്റെ ദിവസങ്ങള്‍ക്ക് ഉന്മേഷം പകരുന്നു. കാച്ചുമോന് അഞ്ചുവയസ്സേ ഉള്ളു. പക്ഷേ, മുതിര്‍ന്നവരെ അനുകരിച്ച് കഥ പറയുമ്പോള്‍ അവന്‍ എപ്പോഴും തുടങ്ങുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്: 'എത്രനല്ല ദീസമാണു ഇന്ന്!' അങ്ങനൊരു ശുഭപ്രതീക്ഷയോടെ എന്തും തുടങ്ങാന്‍ കഴിയുന്നതെത്ര വലിയ കാര്യമാണ്?‌


പണ്ട്, ഒരു പതിറ്റാണ്ടിനും മുമ്പ്, പ്രണയം മൊട്ടിടുന്നതിനും മുമ്പ് ഒരു ദിവസം ഒരു പെണ്‍കുട്ടി എന്നോടു സ്നേഹമാണെന്നു പറഞ്ഞ ദിവസം ഓര്‍ക്കുന്നു. തലയില്‍ വെള്ളിടി വെട്ടിയ ഫിലിങ്ങ്. എന്റെ ജീവിതം വഴിമാറാന്‍ പോകുന്നു, സ്വപ്നം കണ്ടതെല്ലാം തകരാന്‍ പോകുന്നു എന്ന് കരുതി അന്ന്. മൂലയ്ക്കകപ്പെട്ട പൂച്ചയെപ്പോലെ ഞാനന്നു പേടിച്ച് മിണ്ടാതിരുന്നു. ഒളിച്ചിരുന്നു. പഠിക്കാതിരുന്നു. ഒരു പരീക്ഷയില്‍ തോറ്റു. അന്ന് കാച്ചുമോനെപ്പോലെ 'എത്രനല്ല ദീസമാണു ഇന്ന്!' എന്നു പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍! പരീക്ഷയിലെങ്കിലും തോല്‍ക്കാതിരിക്കാമായിരുന്നു. എതായാലും ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. ആ സംഭവത്തില്‍പ്പിന്നെ അവളെ ഒരിക്കലേ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുള്ളു. 'ദീസ'ങ്ങള്‍ അത്രമോശം ആയില്ല, ഒരിക്കലും.

പിന്നെ പ്രണയം മൂത്തപ്പോള്‍, തലയ്ക്കു പിടിച്ചപ്പോള്‍, വീണ്ടും ഒരു ദിവസം  പ്രപഞ്ചം എന്റെ തലയില്‍ ഇടിഞ്ഞു വീഴും എന്നു ഭീഷണി മുഴക്കി. അന്ന് ഞാന്‍ കരുതി, എന്റെ ജീവിതം ഒരു വഴിക്കായി, എല്ലാം തീര്‍ന്നു എന്ന്. നിരാശ, പേടി, വിശപ്പില്ലായ്മ, പനി, വിറ... 'എത്രനല്ല ദീസമാണു ഇന്ന്!'എന്ന് അന്നും എനിക്ക് പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. പക്ഷേ, എല്ലാം നന്നായി തീര്‍ന്നു. പ്രണയം പൂവിട്ടു. ആ സംഭവത്തില്‍പ്പിന്നെ എന്റെഅവളെ കാണാത്ത ഒരു 'ദീസം' പോലും എനിക്കു വേണ്ട എന്നായി!

ചുരുക്കത്തില്‍, നമ്മള്‍ പേടിക്കുന്ന പോലെ അത്ര ഭയാനകമല്ല ജീവിതം. പേടിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും നടക്കാനുള്ളത് നടക്കും. എത്ര മോശം ദിവസത്തിലും ഒരല്പം പ്രകാശം ഇല്ലാതിരിക്കില്ല. നല്ലതേ നടക്കൂ എന്ന വിശ്വാസമാണ് നല്ലത് നടക്കാനുള്ള ആദ്യ പടി. അപ്പോ നല്ലത് കാച്ചുമോനെപ്പോലെ 'എത്രനല്ല ദീസമാണു ഇന്ന്!' എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എല്ലാ 'ദീസ'വും തുടങ്ങുന്നതല്ലേ?

അങ്ങനെ ചിന്തിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു കാച്ചുമോനാവാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നാഗ്രഹിച്ചുപോകുന്നത് അത്ര വലിയ പാപമൊന്നുമല്ല. ഹല്ലപിന്നെ!

'ഐ വാണ്ട് റ്റു നോ എബൌട്ട് ദിസ് കോഴിത്തീട്ടം.'

അയല്‍ക്കാരന്‍റെ സെന്‍സിറ്റിവിറ്റിയാണ് വിഷയം. ഏതു വിഷയവും കടിച്ചുചവച്ച് നര്‍മ്മംകലര്‍ത്തിയാണ് എന്‍റെ വാമഭാഗം തുപ്പാറ്. ചിലതൊക്കെ കേട്ട് തലതല്ലിച്ചാവും. കലികാലം! ഹല്ലാതെന്താ പറയ്യാ?

അയല്‍ക്കാരന്‍ സിമ്പ്ലനാണ്. കൊച്ചൊരു കുടവണ്ടീം ഇമ്മിണി ലേശം അഹമ്മതീം... മ്മടെ ബസീറിന്‍റെയൊക്കെ കഥേല്‍ കേറിപ്പറ്റാമ്പറ്റിയ കഥാപാത്രം. ഓനും ഓന്‍റെ കെട്ട്യോളും നിരന്തരം മ്മടെ കെട്യോള്‍ടെ സ്വകാര്യ വെട്ടിനിരത്തലിന് ഇരകളാകാറുണ്ട്.

ഇന്നത്തെ കേന്ദ്രകഥാപാത്രം കോഴിത്തീട്ടമാണ്. 'ങ്ഹേ? കോഴിത്തീട്ടമോ' എന്നാണോ ചോദ്യം? ഹതു തന്നെ 'കോഴിത്തീട്ടം' അഥവാ ചിക്കന്‍ ഷിറ്റ്!

കറുത്ത് നല്ല മണമുള്ളത്. വെറുതേയിരുന്ന കോഴിത്തീട്ടം എങ്ങനെ ഈ കഥേലെ കേന്ദ്രകഥാപാത്രമായി എന്നായിരിക്കും അടുത്ത ചോദ്യം. അതിന് കോഴിത്തീട്ടം എങ്ങനെയിരുന്നു എന്നതല്ല ചോദിക്കണ്ടത്, എവിടെയിരുന്നു എന്നാണ്. എവിടാ? ഞങ്ങടെ വാതില്‍പ്പടീന്‍റെ തൊട്ടുമുമ്പില്! പെലകാലെ ഐശ്വര്യമായിട്ട് വാതിലു തൊറന്നുനോക്കുമ്പം ആണ്ടെകെടക്കണു. എന്ത്? തീട്ടം! കൊഴിത്തീട്ടമേ, കോഴിത്തീട്ടം. തീര്‍ന്നില്ലേ കാര്യം?

സാധനം കണ്ട ഉടനേ ഭാര്യയുടെ മുഖത്ത് ഗൌരവം നിറഞ്ഞു. ഉടന്‍തന്നെ ഉണ്ടാവാനിടയുള്ള ഒരു യുദ്ധത്തിന്‍റെ നിഴല്‍ അവിടാകെ നിറഞ്ഞു. എളിക്കുകയ്യും കുത്തി ഗൌരവംവിടാതെ ഉടന്‍തന്നെ വന്നു ‍‍ഡയഗോല് :

'ഐ വാണ്ട് റ്റു നോ എബൌട്ട് ദിസ് കോഴിത്തീട്ടം.'

കോഴിയുടെ ഉടമയും കുടവണ്ടിയുടെ വാഹകനും അഹമ്മതിക്കാരനുമായ അയാളോടല്ല, കാലത്തെ തണുപ്പത്ത് അല്പം കട്ടന്‍ചായയും മോത്തിയിരിക്കുന്ന പാവം എന്നോടാണ് ചോദ്യം. കുടവണ്ടി അപ്പുറത്ത് കൊച്ചിന്റെ ഷൂസുകെട്ടിക്കൊടുക്കുന്നത് കാണാം. ഒന്നും അറിഞ്ഞമട്ടില്ല.

'ഹും. കമോണ്‍ വാട്ടെബൌട്ട് ദിസ് കോഴിത്തീട്ടം? ആര്‍ യു കഴുവിയിറക്കല്‍ ഓര്‍ ആര്‍ യു ഇരുന്ന് നെരങ്ങല്‍ ഓണ്‍ ദിസ്?'

മൃഗസ്നേഹിയായ കുടവണ്ടി പട്ടിക്കൂടും കോഴിക്കൂടും പണുതു വച്ചത് സ്വന്തം വീട്ടിനടുത്തല്ല, അപ്രത്തെ വീട്ടിന്‍റെ  ബെഡ്റും ജന്നലിന്റെ തൊട്ടുകീഴെയാണ് . ലതിന്‍റെ തൊട്ടപ്രത്താണ് അപ്പാര്‍ട്ടുമെന്റിലെ പതിനാറു വീട്ടുകാരും കുടിവെള്ളം എടുക്കുന്ന പൈപ്പ്. വെള്ളമെടുക്കാന്‍ നിക്കുന്ന നാലു മിനിട്ട്നേരം വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് ഞങ്ങള്‍ പട്ടിത്തീട്ടവും കോഴിത്തീട്ടവും കലര്‍ന്ന നാറ്റം സഹിക്കണത്. അപ്രത്തെ വീട്ടുകാരെ സമ്മതിക്കണം! ഓരോരോ പട്ടിത്തീട്ടങ്ങളേ! ഛീ! 

ഹല്ല, മേളിലെ നിലകളില്‍ താമസിക്കുന്ന ചില പകല്‍മാന്യന്മാരെയും മാന്യകളെയും വച്ചു നോക്കുമ്പം പട്ടിത്തീട്ടത്തിന്‍റെയും കോഴിത്തീട്ടത്തിന്‍റെയും പിതാവ് കുടവണ്ടി മഹാനായ പുണ്യാളനാണ്. പെറ്റുവച്ച കൊച്ചു തൂറിവച്ച സ്നഗ്ഗികള്‍ പകലന്തിയോളം സൂക്ഷിച്ചുവച്ച്, നേരമിരുട്ടി ആളറിയാത്ത പരുവമാവുമ്പം കെട്ടിടത്തിന്‍റെ മേളീന്ന് കീഴോട്ടിടുന്ന മഹാന്മാരും ഉണ്ടിവിടെ. ന്‍റെ കെട്ട്യോള് രാജാവായിരുന്നേല്‍ മുന്‍പറഞ്ഞ മഹാന്മാരുടെ പറയാമ്പാടില്ലാത്തോടത്ത് മുളകരച്ച് തേപ്പിച്ചേനെ. അങ്ങനെ വിശ്വവിഖ്യാതമായ കൊഴിത്തീട്ടത്തില്‍ നോക്കി കട്ടങ്കാപ്പിയും കുടിച്ച് നെഞ്ചുംതിരുമ്മി എങ്ങനെ ഈ തീട്ടത്തിനുത്തരം പറയും എന്നാലോചിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു ശബ്ദം.

ധും.. ധും..

ആഹാ! പുതിയ എന്തോ സാധനം ആരോ കവറില്‍ കെട്ടി മേളീന്ന് താഴോട്ടിട്ടല്ലോ. എന്താണാവോ പുതിയ സമ്മാനപ്പൊതി? ഇന്ന് വീട്ടുകാരി ഇംഗ്ലീഷ് പറഞ്ഞുതകര്‍ക്കും!

Father is the son

Death leaves a void no words can fill.

When my dear ones lose, I lose too.
And when they are lost, I am lost.
And the pain! It is staggeringly immense.
Every nerve swells and breaks,
Every cell explodes,
And the heart splatters blood into hair and nails.

He is gone!
After a year, I still bleed.
All that blood cannot fill that void he left.
I realize that the father is the son.
And when a man dies, he lives till his son dies.

വിവാഹം = പറ്റിക്കൽ / വേഷം കെട്ടൽ?

വിവാഹം - സമർപ്പണം = ?

പരമ്പരാഗതമായി സമാധാനത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന മനുഷ്യരാണ് മലയാളികൾ. അല്പം പൊങ്ങച്ചവും കുറച്ച് അഹങ്കാരവും സ്വല്പം സ്വാർത്ഥതയും ഒക്കെയായി അങ്ങനെ അങ്ങ് ജീവിക്കുന്നു. സ്വന്തം കാര്യം തന്നെയാണ് മലയാളിക്കും പ്രധാനം- ലോകത്ത് എല്ലായിടത്തും അതങ്ങനെതന്നെയാണ് താനും. വീടും അതിന്റെ മുറ്റവും പറമ്പും (ഉണ്ടെങ്കിൽ) അല്പം കൃഷിയും നനയും മതി ദിവസങ്ങൾ തള്ളിനീക്കാൻ. അടുത്ത വീട് സാധാരണയായി കുറേ  ദൂരെ ആയിരിക്കും- അതാണല്ലോ മലയാളിക്കിഷ്ടവും.  ഞായറാഴ്ചകളിൽ പോത്തുകറിയും മീൻ പൊരിച്ചതും ചിലപ്പോ അല്പം ലഹരിയും കൂടെ ആയാൽ സന്തുഷ്ട കുടുംബത്തിന്റെ എല്ലാ ലക്ഷണവും ആയി.

പക്ഷേ കാലം പോയപ്പോ മലയാളിയുടെ കോലവും മാറി. ജീവിതരീതിയും മാറി. വീടുകൾ അടുത്തു. കൃഷി നിന്നു. പോത്തും മീനും മാറി കോഴികൾ എല്ലാ ദിവസങ്ങളിലും തീന്മേശമേൽ കയറിത്തുടങ്ങി. അതിന്റെ കൂടെ വേറെ കുറെ മാറ്റങ്ങളും ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു. മലയാളിയുടെ സദാചാരബോധമാണ് ഇങ്ങനെ ഒത്തിരി മാറിയിരിക്കുന്നത്. ഒരു പക്ഷെ ഇതൊരു മാറ്റം അല്ലായിരിക്കാം. മറ നീക്കി പുറത്തുവന്നതാവാനും മതി.

പണ്ടൊക്കെ വീട്ടിലെ കാർന്നോന്മാർ പിള്ളേരെയും മുതിർന്നവരെയും ഗുണദോഷിച്ചു നിലയ്ക്കുനിർത്തുമായിരുന്നു. പണം ചെലവ് ചെയ്യുന്ന രീതി, സമൂഹത്തിലെ പെരുമാറ്റം, വേഷം, സ്ത്രീ പുരുഷ ബന്ധം, ലൈംഗിക സദാചാരം, അച്ചടക്കം, ഭാഷയിലെ സൗമ്യത തുടങ്ങിയവ ഇത്തരത്തിൽ ഉപദേശിച്ചു നിയന്ത്രിക്കാൻ മലയാളിക്ക് ഒരു പരിധി വരെ പറ്റിയിരുന്നു പണ്ട്. ഇപ്പൊ കാലം മാറിയിരിക്കുന്നു. കാർന്നോന്മാർ ഇല്ലാണ്ടായി. കുടുംബങ്ങൾ അവർക്കിഷ്ടമുള്ള രീതിയിൽ കാര്യങ്ങളെ വ്യാഖ്യാനിച്ച് പ്രവർത്തിക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ പറച്ചിൽ കേട്ടാൽ ഞാനൊരു യാധാസ്തിതികൻ ആണെന്ന് തോന്നും, പക്ഷെ 'ഇങ്ങനെ പോയാൽ എവടെചെന്നവസാനിക്കും' എന്ന ആധി കൊണ്ടാ ഇങ്ങനെ എഴുതുന്നത്!

നമ്മുടെ നാട്ടിൽ  സാധാരണയായി മാന്യത ആർക്കാണ്? അപ്പനും അമ്മയും ആലോചിച്ച ചെറുക്കനെ അല്ലെങ്കിൽ പെണ്ണിനെ കെട്ടി അടങ്ങി ഒതുങ്ങി ജീവിക്കുന്നവർക്ക്. അല്ലേ? അങ്ങനെ ആലോചിച്ചു കെട്ടിയാൽ എല്ലാം തികഞ്ഞോ? വീട്ടിനകത്ത് എന്ത് നടന്നാലും ആലോചിച്ചു കെട്ടിയാൽ മാത്രം മാന്യത ഉണ്ടാവുമോ?
സന്തോഷം ഉള്ളവരല്ലേ മാന്യന്മാർ? സമാധാനം ഉള്ള വീടല്ലേ നല്ല വീട്? അതോ എന്നും അടി കൂടുന്ന, ഒരുമിച്ചുറങ്ങാത്ത, മക്കളെ നോക്കാത്ത, ഒരുമിച്ചു ഭക്ഷണം കഴിക്കാത്ത, അപ്പനേം അമ്മേം അനാഥാലയത്തിൽ അയക്കുന്ന കുടുംബങ്ങളാണോ ഇപ്പോളും മാന്യമായ മലയാളി കുടുംബങ്ങൾ?

പിന്നെ, ഈയിടെയായി വേറെ ചില 'കഴുവേറിത്തരങ്ങൾ' നമ്മുടെ നാട്ടിൽ  അരങ്ങേറുന്നു. ന്യൂ ജെനറേഷൻ ആണെന്നാണ്‌ വെപ്പ്. ഏതെങ്കിലും ഡിഗ്രിയും കൊറച്ചു നല്ല ശമ്പളവും ആയിക്കഴിയുമ്പോ തുടങ്ങും പുതിയ ഏർപ്പാട്. ലിവിംഗ് റ്റുഗതർ എന്നാണു ഈ എർപ്പാടിന്റെ പേര്. കാശും വിദ്യാഭ്യാസവും സ്മാർട്ട് ഫോണും ഉള്ള ഒരു പെണ്ണും ആണും ആയിരിക്കും സാധാരണ ഈ പരിപാടിക്ക് ഇറങ്ങിത്തിരിക്കുന്നത്. എവടെയാണ് ഇത് നടക്കുന്നത്? നാട്ടിൽ  പറ്റില്ല. അടി കിട്ടും. അപ്പനും അമ്മയും അടിക്കും. ചിലപ്പോ സൂക്കേട്‌ കൂടിയ നാട്ടുകാരും അടിചേയ്ക്കും. അടി പേടിച്ചാണോ നാട്ടില പറ്റാത്തത്? നോ നോ നോ. തീർച്ചയായും അല്ല. ഈ ന്യൂ ജെനറേഷൻ പരിപാടി കാണിക്കാൻ ഇറങ്ങിത്തിരിക്കുന്ന തരുണൻമാർക്കും തരുണിമാർക്കും 'മാന്യത' വിട്ടു കളിക്കാൻ താല്പര്യം ഇല്ല. ഏതു മാന്യത? നാട്ടിലെ മാന്യത. കേരളത്തിനു പുറത്ത് എന്ത് കോപ്രായം വേണേലും കാണിക്കാം. പക്ഷെ കേരളത്തില ഡീസന്റ് ആവണം. ഇല്ലെങ്കിലേ, മാന്യമായി നല്ല ചെരുക്കനെ/പെണ്ണിനെ കല്യാണം കഴിച്ചു ജീവിക്കാൻ പറ്റില്ല! ഹഹഹ. അപ്പൊ സ്വയം മരം കേറി കുരങ്ങു കളിച്ചു നടക്കുന്നതിന് കുഴപ്പമില്ല, കെട്ടുന്ന പെണ്ണോ ചെറുക്കനോ മരം കയറാൻ പാടില്ല. ഇത് നല്ല ഏർപ്പാട് തന്നെ.



അവസാനം എന്താ സംഭവിക്കുക? പാവം എന്ന് ഭാവിക്കുന്ന ചെക്കൻ പാവം എന്ന് ഭാവിക്കുന്ന പെണ്ണിനെ കെട്ടി സ്വയം പാവം ആണെന്ന് ഭാവിച്ച്, കെട്ടിയത് ഒരു പാവത്തിനെയാണ് എന്ന് തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കപ്പെട്ട് 'മാന്യമായി' ജീവിക്കാം. അല്ലാ, ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കുമ്പോ പരസ്പരം എല്ലാം പറയണ്ടേ? ഹൊ! അതെല്ലാം വല്യ പുലിവാലാകും. ഇവൾ/ഇവൻ എന്റെ രണ്ടാമത്തേതാണെന്നറിഞ്ഞാൽ നാട്ടുകാരെന്തു കരുതും? എന്റെ മാന്യത! പാവമായ അവൾ/അവൻ എന്നെപ്പറ്റി എന്തു വിചാരിക്കും? ഹൊ! എനിക്ക് ആലോചിച്ചിട്ട് വല്യ സന്തോഷം തോന്നുന്നില്ല. ഇല്ലാതതെന്തോ ഉണ്ടെന്ന് ഭാവിച്ച് ഇങ്ങനെ എങ്ങനെ ജീവിക്കുമോ എന്തോ! 

പിന്നെ വേറൊരു കാര്യം ഉണ്ട്. പണ്ട് ആൾക്കാർ പറഞ്ഞതാ. 'പൊട്ടനെ ചെട്ടി ചതിച്ചാൽ ചെട്ടിയെ ദൈവം ചതിക്കും', 'കൊടുത്താൽ കൊല്ലത്തും കിട്ടും' എന്നൊക്കെ.

എല്ലാ ദിവസവും കാണുന്ന, ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കുന്ന സ്വന്തം ഭർത്താവിനെയും ഭാര്യയേയും കുഞ്ഞുങ്ങളെയും പറ്റിക്കുന്നവർക്ക് ആരോടായിരിക്കും ആത്മാർഥത? എനിക്കറിയാമ്മേലേ.. മലയാളിയെ ദൈവം കാക്കട്ടെ!

How I met your mom

Dear sweet daughter,

Education. Education is the single-most activity that can transform you!

When I see you my daughter, standing in front of me like a blooming flower, a promise, a covenant from god, a beautiful person, I am amazed at the ways life unfolds. If there wasn't a phrase like 'god's plan', how in world would I have talked about my life? But frankly, your question has thrown me overboard. You are only 9 and you started asking 'how did you meet my mom!' For the background in which I grew up, such a question is a shocker. I want to shout 'SHUT UP'. But after all, it is you who are asking. And apart from you and your mom, I haven't got anything in this world. So I should answer you in patience. You got the right to know my sweetie.

When I desired to enroll for an undergraduate programme in Physics in 2003, I didn't imagine that it would later transform my life. I was naive. Innocent and uneducated in the ways of the world. Then comes a Bachelor's Degree in Physics. Boom- I get married to a classmate. The man has found his woman and the woman, her man. You see, that's why I said- education can transform your life.

Its been so many years now, my sweetie. But, memory will not fail your mom and me when it comes to our days in college. Those were days! Days! We were not in love- now you have to note this point. We were not in love. We were friends. We both used to write poems, reflections and stories. To make the long story short, that's how it happened!

I know it doesn't satisfy your curiosity. I get a bachelor's degree, I lost my bachelorhood. It wasn't that easy. You see, we didn't fall in love and get injured. We slipped into love smoothly. There was no injury. But when we reached the bottom of that pit, we got injured. Inevitable. Now, if you are planning to fall in love and get married to your lover, you need to think of all odds. Once decided, you have to stick to your decision. Once you commit you have to remain committed. Like your mom and me. That's how it should be, because what you look for in a relationship is not the outer glitter and glamour, but the inner qualities. Peace, love, understanding, forgiveness, silence, capacity to endure hard times, a strong hand to support... the list is endless but important.

Like I said, we didn't fall, but slip into love. I mean, it wasn't instant. It took ten years to evolve into what you see. Like I told you in the beginning, phrases like 'god's plan' can be of help here. What else could explain this? My greed? Her selfishness? Those would have separated us. I would have been more successful and famous without your mom. She would have been richer and better employed without me. But you see, we were not looking for money, status or fame. We were looking inside each other. We found that there was genuine need for each other in each others' heart. So we decided to slip. We decided. This part is important because here, my homily on love begins. 'Love is a decision.' End of the homily.

At no stage in our relationship so far (during these 22 years of our togetherness), were we led astray from the path of love. Of course you see us fighting over many things. They are like cashew nuts in the cake your mom makes. They add flavour to the cake. They are sweet distractions. Our focus never was dim. We knew that our life was for you and your future, 4 years before your birth. We decided to live for you before you were even intellectually conceived! That my daughter, is called love. Again, love is a decision you stick to, even through tough times.

For us, the beginnings were difficult. We had no common religion. You know your mom visits temples and I visit churches. Everyone told us that when you come, it would be unjust to you to leave you in the middle. Everyone wanted to define your religion before you were born. But we were firm. Probably selfish about ourselves and you. Rebellious even. In our opinion, religion is an expression of one's faith from within. If someone is forced to accept a religion, there would be no expression. Moreover, conformity to social 'ordinariness' doesn't guarantee right action (see, I haven't forgotten my Philosophy lessons!). Therefore, we both decided to continue in our own faiths. We decided to give you freedom in choosing your faith too. This is very unconventional. People criticized us for what we did. But we believed in what we did. That is was right. You can judge us and decide if we are right or wrong. That's completely upto you. But know that love is a decision and we have decided to love you before you were born. You are the best gift that descended on the earth ever.

Why? Life has to go on. I wasn't to continue on my path, nor was your mom on hers. Life had to take its turns. It had to transform us. Certain decisions of ours transformed us. Then you happened. We are your parents. Thats what happened to us because we slipped. Into love.

There was a plan. God's plan. That's why I met your mom so that you could be born.

My sweetie, you will learn more about life and love as days go by. Your mom and I pray that there be a shade of cool love over you always. For that your mom and I will contribute our lives. Entire lives.

Love,
Dad.
Christmas, 2025.

Poison in my life

There is an inevitable element in my life. I am not able to breathe or live without that element even for a moment.

It is like poison. It is poison. Poison takes over the affected system within seconds. When there is poison, it rules. That way, there is poison in my life.

Quite interestingly, life is better when there is such an element. You ought to be bound around a point. Your life revolves around a point. No disappointments, joys happen outside your sphere of influence. Poison is good!

At times, I freak out. And think that poison is poison. Then I would scream. As if my life is come to an end. But then, I non-freak out. Only to find the poison in me standing in a corner, like children denied of ice cream.

Oh life, I love you- because there is poison in it. Poison is sweet!

At times, poison takes over and I pass out. The world disappears slowly in whirls of colour fumes. Then in black and white fumes. Then there is blankness. Colourles, odourless.. Quality-less. Non-existence. Abhava.

Poison is drug! Helps you reboot.

I wish this poison remains in me for ever. That I may be the man who is perpetually intoxicated. That I can be the same youngster within. That I may grow old gracefully and die loved. That I may remain as a memory sweet at least for the poison itself!

Bye

How much time does it take for a bright day to turn dark? A moment. A moment is all it takes for the makeover. There is no intermediate stage. It happens with one overpowering blow. There comes dust, waste and darkness into the day. And it is night eternal.

This is how it happens. One word kindles the fury of emotions and buries all that is good. One word shovels away scattered joy from hearts terrain. Then sets the Sun so that Dark can rise.

Mighty, powerful thumps. Heart breaks- almost. Into the confusion of emotions rush the unwanted fears. Worst of them is insecurity. Still worse is possessiveness. They come as a legion and cover the red carpet laid for love.

Drained of all energy, then one would fall into the coffin to rest. Nothing would be clearer than the end- in both its senses. Death as a means and end. How poetic! How existential! How distantly philosophical!

The image that lingers over then would be of a blank canvas, white in colour with a cross stuck on it. Ready to be buried. Awaiting mud to be poured upon. Expecting decomposition from within. Perfect imagery of mortal life.

This is what I do best. Paint disappointment. The setting is the best when you do it on your own best day. Best portrayal on the best day. Perfect. But then there is this fear- of tomorrow. How will I shake off these dear blood sucking leeches when Sun rises tomorrow?

Hope. That's what I miss. Knowingly miss. Its not there, I know. And I know its not coming. Not a hint of it. So thats it. The promissory note is ready. That things are ending. In pretty much the way expected. From white to gray to dark to black to nothingness. To 'abhaava'. Non-existence. Bye.

Swantham Kaaryam (Own Business)

മറക്കാനേറ്റം എളുപ്പമേത്?
സ്വന്തം കാര്യം തന്നെ.
ആരോടും സമാധാനം പറയണ്ടല്ലോ!

Theology of the Cheated (Patikapedunnavante Daivasasthram)

പറ്റിക്കപ്പെടുന്നവന്റെ ദൈവശാസ്ത്രം!
അതിനെന്താണിത്ര മേന്മ?
പത്താം തവണയും പറ്റു പറ്റും എന്ന്
അറിയുന്നതാണതിന്റെ മേന്മ.

മുറിവേൽക്കാനൊരു ഹൃദയം ഉണ്ടെന്നതാണ്
പറ്റിക്കപ്പെടുന്നവന്റെ ഇല്ലായ്മ.
ഓരോ മുറിവിലും നിന്ന് പഠിക്കുന്നതോ?
സ്നേഹമാണ്, പ്രതികാരമല്ല വേണ്ടതെന്നും.

സ്വന്തം ചോര കണ്ടറപ്പു മാറിയ മണ്ടന്മാർക്ക്
ചതിയൻ ചന്തു ചൊന്നപോൽ ജന്മമിനിയും ബാക്കി!

ഒരു ചോദ്യം അവശേഷിക്കുന്നു...
ഈ ശാസ്ത്രത്തിൽ ദൈവമെവിടെ?

വിദ്യാഭ്യാസവും സംസ്കാരവും (Education and Culture)

അറിവാണ് മനുഷ്യനെ മുൻപനും പിൻപനും ആക്കുന്നത്. ഡിഗ്രി ഉള്ളവന് അതില്ലാത്തവനെ പുച്ഛം നിറഞ്ഞ നോട്ടം നോക്കാൻ ഉള്ള അവകാശം ഉണ്ടോ? വിദ്യാഭ്യാസം ഇല്ലാത്തവൻ അതുള്ളവനെ  ബഹുമാനിക്കുന്നത് ഗതികേട് കൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് സ്വന്തം മഹത്വം കൊണ്ടാണ്. അത് മനസിലാക്കാൻ കഴിവില്ലാത്ത, സ്വയം അറിവുണ്ട് എന്ന് അഹങ്കരിക്കുന്ന വിവരദോഷികൾ സ്വന്തം ഡിഗ്രികൾ കൊണ്ട് കോർത്ത കയറിൽ തൂങ്ങി ചാവുന്നതാണ് നല്ലത്. ഹല്ല പിന്നെ!

വയലിൽ പണി എടുക്കുന്ന കർഷകൻ അനുഭവങ്ങൾ കൊണ്ട് മെടഞ്ഞ് മേഞ്ഞെടുക്കുന്ന വിവേകം ഡിഗ്രികൾ കൊണ്ട് നേടിയെടുക്കാൻ പറ്റില്ല. വിവേകിയായ കർഷകൻ സർക്കാരിന്‍റെ ഗ്രാന്റ് വാങ്ങാൻ ക്യൂവിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ കൌണ്ടരിന്‍റെ അപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന അഭ്യസ്തവിദ്യർ സമ്മാനിക്കുന്ന പുച്ഛം നിറഞ്ഞ ചിരി സൂചിപ്പിക്കുന്നത് അഭ്യസ്തവിദ്യർ എന്ന് അഹങ്കരിക്കുന്ന എല്ലാ വിവരദോഷികളുടെയും സംസ്കാരം ആകുന്നു. ഒരിക്കലും സംസ്കാരം വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ കൂടെ സൗജന്യം ആയി കിട്ടില്ല. സംസ്കാരം ഉണ്ടാക്കി എടുക്കണം. അത് വീട്ടുകാരുടെയും, നാട്ടുകാരുടെയും കടമ ആകുന്നു. സംസ്കാരം ഇല്ലാത്ത തലമുറയെ പടച്ചു വിട്ടതുകൊണ്ടാണ് അഞ്ചു വയസായ പെണ്ണിനുപോലും നമ്മടെ നാട്ടില്‍ ധൈര്യമായി ഒറ്റയ്ക്ക് വഴിനടക്കാൻ പറ്റാത്തത്. വിദ്യാഭ്യാസം കൂടി പോയ മാന്യ പുരുഷന്മാരും പൊങ്ങച്ചക്കാരികളും കൂടി ചെയ്യുന്നത്ര ദോഷം വേറെ ആരും ഈ സമൂഹത്തിനു ചെയ്യുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് അഹങ്കാരികളായ ഏതെങ്കിലും അഭ്യസ്തവിദ്യർ ഈ പോസ്റ്റ്‌ വായിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ ദയവായി ഒരു നിമിഷം ചിന്തിക്കുക. വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയതുകൊണ്ട്‌ സംസ്കാരം ഉണ്ടായി എന്ന് അഹങ്കരിക്കരുത്. യഥാർഥ സംസ്കാരം പ്രവൃത്തിയിൽ കാണണം. ഇല്ലെങ്കിൽ നല്ലത് ഡിഗ്രികൾ കോർത്ത കയറിൽ കെട്ടിത്തൂങ്ങുന്നതാണ്!

 NB: ചില ആപ്പീസുകളിൽ മുണ്ടും തോർത്തും അല്ലെങ്കിൽ മുണ്ടും ബ്ലൗസും ധരിച്ചുവരുന്ന, പ്രായമായ ചിലരെ പരിഗണിക്കുന്ന രീതി കണ്ട് ആത്മനൊമ്പരം പൂണ്ടാണ്‌ ഇത് എഴുതുന്നത്. ആരെയും മുഷിപ്പിക്കാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല.

Great Thoughts from Paulo

-->

-->

He put down his coffee, lit a cigarette, and looked at the ceiling for a long time. Then he turned to me. “It’s a very simple sentence,” he said. “I love you” –p26

************************************

To love is to lose control. –p37

 ************************************

Why do we always do this? Why do we notice the speck in our eye but not the mountains, the fields, the olive groves? -p48

 ************************************

I was there because suddenly life presented me with Life. I felt no guilt, no fear, no embarrassment. As I listened to what he was saying – and felt myself growing closer to him- I was more and more convinced that he was right: there are moments when you have to take a risk, to do crazy things. - P29, 

From 'By the River Piedra I Sat Down and Wept' (Paulo Coelho)

Worries about Monkeys and a Home

-->

Like every other morning, this one too had a lazy blanket pulled over me when my alarm rang for the fifth time after 7 am. This time, the ring of the alarm was annoying. But then i realized that it was not an alarm- it was the phone ringing! And guess who... Yes. You guessed it. I couldn't miss that call.

I was at home. In my quarters. Its a good home. I have a home. It's a pleasant thought- I have a home.

After brushing and bathing, i realized that drinking water is over. So i got ready fast and was trying to go to the office.

I opened the door and found three monkeys sitting on the corridor, silently picking at each others fluffy hairs. Cute- I thought. So I locked the door and walked towards the stair case. Suddenly, one of the monkeys ran towards me screeching. My heart skipped a beat or two. Adrenalin. Death. Run, escape. But i had locked the room- I can't enter my room. If the monkey runs on to me, i will have nowhere to go. Behind me is the end of the corridor, on the third floor. I cant jump off third floor!

But- god be blessed- the monkey went back and kept on picking on its companion. I went back slowly without provoking the monkeys and opened my room. I was thirsty; but there is no water. Now i was suddenly hungry. I need to go to the office. Gathering courage, i got out of my room and walked again to the stair case. But this time, all on a sudden, a BIG monkey appeared from the staircase and came jumping on to me. I am a dead man. But when it saw that i was frightened, it went back proudly. And i went back frightened. Once inside the room, I called a few friends. Mr. Sreekanth Reddy offered me help. But at that moment, he realized that he lost his bike keys. Excellent. I was never happier!

I lost hope in life. I locked myself inside the room. I only have a packet of biscuit- a small one. Death, come with thy cold hands and welcome me into thy kingdom. Alone in my home, I will fall prey to death under seige!

After half an hour, i opened the room and looked at the corridor using a mirror. Monkeys are still there. Death is closer. A few steps closer. Trapped.

My phone rings again. Sreekanth sir. He will be late.

Trap gets closer. I can feel the clenches. Am I sweating? May be this is how death by tension and fear is! May be...

Phone rings again. Sreekanth sir is here. The rescue team is here. Finally. Death is not that close. May be, they can save me from predators.

They came with sticks. And courage. The rescue team. But there were no monkeys. What! No monkeys? What happened to them? Where are they? Why was I caught?

They replied with a smile, “what sir? There are no monkeys here... why are you so frightened?” I blushed... partly ashamed... and looked around. ya. No monkeys. NOW there are no monkeys!

Thanks to the rescue team. I am saved. 
Now, that I am free, I can reflect on what happened and how much courage I have and why monkeys don't have a home and why they come to my home and what we do to other living beings and why we do what we do and so on... Quite some time is needed... because monkeys do deserve a home... like i deserve a quarters... Now I worry. I have a home which stands exactly where their home used to stand... Worries about monkeys and a home... 

Yes. Worries about monkeys and a home!

The loss of a Bottle!

It was late in the evening when I boarded bus to IIIT-RK Valley. I was looking forward to my new job and its novelties with childlike wonder. It was nothing like earlier. Life was changing day by day. I had to be on my own. And being on my own was a beautiful experience- to begin with. If I wanted to eat, I had to earn. Though a frightening fact for a person of my background, it soon turned out to be an easy task with all the divine blessings focused on whatever I was doing. So as I was sitting in the bus, thoughts of fulfilment and eagerness filled me. ‘Hmm… good’ I thought. 

At around 11 pm, the bus started moving out of the hushed din and buzzle of the never-asleep streets of Hyderabad. Slowly, I crept into my tiredness and disappeared from the world of silly chores. The clumsily decorated background of the sleep world welcomed me as usual with open arms of protection and cheer. The dream had deep, open tubewells that I usually fell into, long snakes with dark and bright spots that usually ate me and hundreds of mountains with thousands of cliffs that I usually fell off from. There were also bright spots where white fairies fluttered their wings and flew around singing some strange song in unusually high pitch. There was a tall old man sitting among them with long white beard and a hallow around his head. The woman who sat next to him was nursing a child, and was beautiful like I have never seen. I loved this world of the sleep. It was alluring and repulsive. Honest and deceptive. Trustable and treacherous. Very human indeed!

But soon, I was shaken out of this beautiful but treacherous world. The bus stopped at some lonely place. The driver was yelling something out over the phone. From what I could make out, someone had missed the bus. So we had to wait. I liked it! In fact, I was waiting for an opportunity to get out of the bus. I had taken a couple of extra sips of water. I had to do it. It was high time. See, blessings come in all forms. I ran out of the bus, and did the needful standing behind a bush, away from the bus. Happy! As soon as I sat in the bus, it started again. I returned to my world again. Into the world of paradoxes.

When light broke, I found the bus cruising among arid mountain ranges fringed with numerous bushes and scary rocks posed dangerously close to ‘falling off’. It was warm. The rocky hill ranges were already fighting with the sun in rage. Between my long yawns, small villages rushed past the bus behind a veil of dust. It was 6.30 am. My neighbour alighted at a comparatively bigger village. Now I had two seats, all to myself. So I kept my water bottle on the empty seat and went back to sleep. 

I was awake again after a while when the driver started shouting Vempalli Vempalli… ‘So it it close to the campus’ thought I. Somehow I dozed off again and again.  After a few minutes, I got up and reached for my water bottle. It was gone! My water bottle is gone. I couldn’t believe my eyes. So I checked if my bags and pockets also lost something. But no. everything is its place. Only the bottle is gone.

Out of all things I carried, why this water bottle? I have a costly camera, hard disk, shoe, certificates, books, clothes, … Why the bottle? It was my dear bottle. 750 ml bottle. Cute and small. I loved it. It was Satish who gave me that bottle. I had carried that bottle around for the last three months across three states, and over 4500 kilometres. And now it is gone.

I was upset. I reached the campus at 7.30 am. There nobody knew how to process a new lecturer. So I had to wait upto 10 am to brush my teeth. I had my bath in the office of the Director! I was assigned an apartment, but no one knew where my flat mate was or what his phone number was. I was homeless and BOTTLELESS! 

Then again, god sent me some of my friends. They took care of me. J Life moves on with blessings scattered among ill feelings and disappointments and lost bottles, like the arid mountains fringed by bushes- fighting with the sun’s fury. 

Now it is three days on campus. I have learned that things do not come easily to anyone here. The system stands tall like a capitalist. And the beneficiaries stick around like bonded labourers  masking insecurity and unhappiness. Still there are genuine smiles among IIIT’ians. Still there are hopes woven into the garment of disappointment. Life goes on without a bottle as well… and I have started liking it already- like my treacherously paradoxical world of sleep.

Bra Burners-2012 edition

Any reader of feminist history must have come across the term “bra burners” and the related assumptions and myths. All of us know that nothing was burnt, and the iconic title of the protest is a reference to the onset of feminist proclamation of freedom at the 1968 Miss America beauty pageant. Though mistaken and misinterpreted, the issue remained in the history of human memory as a strong demonstration of feminist assertion.

But the other day, I had to witness another kind of bra-burning here in the city of Hyderabad. The modern burners were not photographed and nobody talked about them. They burned bras behind the shadows of the night, so that no one could see them. Probably, even if it was done in bright daylight, they wouldn’t be seen or heard by us and those around- us!

You can have a look at what and how they burned.

Done by some miscreants at Himayatnagar, Hyderabad

I see these burnt advertisements on my morning walks to Husain Sagar, Hyderabad. I kept thinking of the degree of intolerance and perversion represented by these burned images. It was a week ago that I decided to click pictures of this burning and write something on it. I wanted to protest. I wanted to protest the attitude behind this burning. I didn’t feel it was funny. Neither did I feel any joy in looking at these burnt images.
 

There is something more grave than the obvious, that works behind this burning. It is not one person’s momentary craze that inspired this action. It is a reflection of age-old prejudices and contempt towards feminine body- a masculine attempt to de-divinize the physical form of the opposite sex. Therefore I wanted to register my protest. I don’t know if this would be interpreted in ways I haven’t imagined. It doesn’t matter.

My anger overtakes me, whenever I begin to write on this, and my wit goes for a toss! Ah! But I have to write. And thus writes Sajit. 

There was this jealous, incompetent, patriarchal notion that the feminine is the weaker of the two genders, from the beginning of times (I guess). And to compensate the obviously negative connotation, the ‘strong’ gender added that the weak gender was also ‘gentle and fairer’. Very funny. But jealousy did not stop there. It takes different forms. The ‘gentle ones’ are kept at home to be rotten, uneducated, and unequal. They were not given enough (and equal) opportunities to grow and were not treated well during the day, and ill-treated during the night. The last in the list is a difficult logic, but easy to understand. It is the way gender jealousy works.

Drunk or mad?

Women have stronger immunity systems, faster reflex and deeper intuitions. Very natural, eloquent, and graceful. Jealousy goes a step higher on the ladder. If both the genders were given equal opportunities in a neutral world, on a competitive basis, the results for sure would have been quite different. Therefore, the muscled gender found ways, concocted reasons, invented traditions, and established taboos to prove that the non-muscled and gentle gender ought to be kept under powerful masculine control! Not finished- these notions are institutionalized with the help religion, culture and politics. Wonderful, isn't it?

Now, to keep things under control, more customs, stranger traditions, etc. are bought in. But what if thing go out of control? Ah, there are ways to manage this. Modern bra burning is one such. Mock. Laugh at. Look down upon. Let contempt come from within the enemy. Let destruction be complete. If these measures do not work, there are more in the list. Insult, rape, torture, molestation, blackmail, murder, honour killing, public stripping and beatings, etc. are just a few.

Therefore WE continue to burn. And the rest of US continue to witness in silence. They say our traditions are god-given and therefore eternal, and therefore holy! If we don't change our mindset, we will be remembered as the land where cows roam legally protected while women are brutally objectified and eliminated. If we decide to turn away from such images, we will remain blinded. All of us will!

The Cling Cling way to a Young Plant’s Birth

Cling. Cling cling! My browser window calls my attention. It is around 11 pm. I wonder who it will be. Cling. Cling cling!

Oh wow! It’s a friend whom I adore. An artist. A free thinker. One who is not afraid of following his dreams. Reckless non-conformist. Ready to try anything. Handsome and young. I am surprised.

‘Hi’ said he.

‘Hi’ said I.

‘What news’

‘Nothing great. How about you?’

‘Nothing great either. Where are you? And how do you feel after all this turmoil? Are you settled and happy?’

I reply these… I like replying to him. I feel a pint of concern and genuine love in the ‘cling cling’ chat that comes up my browser. It is a human conversation.

Somewhere among these questions and answers, I feel a little seed breaking its shell and poking its first leaf out to breath. It is the first sprout of a friendship. And I love it.

I chirp on in my own way and he listens- that too in my own way!

Its 12 am. A new day is born. 


He says, ‘oh, its time to rest. This is my number' (cling cling). 'Leave me your number. I will call you sometime tomorrow.'

Smiles.

Good night.

The sprout is already a young plant. Green leaves and tender sap. A beautiful young plant. 

Good night.

A Pessimistic reflection

And again a 27th of May has come and is almost gone. What was special? A few more phone calls, few one liners on my social networking pages, more sms to be replied to, and of course a chicken biriyani that I bought myself as a gift. 


What reflection do I have apart from all these superfluous? I'm getting older. I have gone a year ahead. I am closer to the end by another year. Someone asked me today, what special did you do today? Honestly, I didn't do anything. Afterall, what could be special when you are alone in a city of one million busy people? I tried to read the novel I was reading- Silas Marner. Read a little. Slept a little. Now, thinking a little. 

Someone else told me that I didn't tell anyone about what happened to me recently. True. Very true- I didn't tell everyone. I wasn't asked either. Life and its sacred secrets are not to be trumpeted to 'curious' listeners. They only want to satisfy their curiosity. Why is noone able to see the pain that lies around me in broken bits? Why is it that we all turn self righteous when a friend suddenly becomes 'the other'? But I did tell those who needed to know, I believe. And as always, I don't go to mend damages done. If it had to be, it had to be. And if little things can affect greater things, BE IT SO. Life is teaching me lessons teachers didn't. 


In  the end, I take refuge in reflections of the other. Lyrics of MJ's 'You are not alone' goes this way- 

"Another day has gone

I'm still all alone
How could this be
You're not here with me
You never said goodbye
Someone tell me why
Did you have to go
And leave my world so cold

Everyday I sit and ask myself
How did love slip away
Something whispers in my ear and says
That you are not alone
I am here with you
Though you're far away
I am here to stay

But you are not alone
I am here with you
Though we're far apart
You're always in my heart
But you are not alone"


Which part of it is a message for me? I wonder. 


And I keep wondering. Till this day is gone and takes its place among the pigeon holed array of memory stack room. Pessimistic I know. But certainly realistic!

That which is unsaid...

I watched a popular Hindi film, Bodyguard.

I was touched by the way something can touch human hearts. Looking at the movie objectively, I can understand why it was such a big hit at the box office. Though Siddhique has no new theme than love in the movie, he has seen love in a different light. He has hit the bulls eye. Love is the most common, but the most valuable emotion that's around. Its been around since the beginning of human-ness. Therefore, when we look at or hear about or feel it, we are take off into a world of our own. We are transported to a place thats very personal, very 'our own'. In that space, we feel love as it is. In a world of pretensions and imitations, one is not able to express and feel love at its purest form. Though this is a very absurd thought, sometimes I feel this is indeed true. When we are alone with ourselves and love, bliss descends upon us. And thats holy place. Presence of God is felt there. I don't care if Bodyguard is a commercial movie, but I am thankful to its form and content for making me feel love, and LOVED.

Forty days and Forty nights

Its forty days. And forty nights. Feels like its forty years. But to count, its just forty days and forty nights. Just over a month. Spread over my mental landscape like a barren desert with distant oases- forty days and forty nights. Forty countable time periods… just forty of them. But if you count the drops of tears that I shed during those forty… I am left with no words to recount what they were for me. But there is a swelling within which always threatens to explore. A swelling so full of pain, agony, love and loneliness. So life-like I guess. I listen to Lionel Richie, Hariharan… and go down into the abyss of reflection of my state.

When I get up in the morning, I ask myself- ‘what next?’ There’s no answer I know. But what if there is… Forty mornings have heard this question, but none heard its answer.

The forty were spent on trains, buses, dingy lodge rooms, red hot Hyderabad streets, cheap hotel tables, verandas of old buildings, at the ends of long and never ending queues, and lost in thoughts about what is the meaning of all these… Whenever I turned around hearing a ‘no’ or a ‘sorry’, I went back into thoughts about meaning. Of late, I wonder if I am searching for a job or meaning…

In one of my literature classes there were discussions of meaning making, and life as a process of meaning making. Now I understand what it all meant. It is true. Life is meaning making. Whenever I went down the narrow fissure of despair, there came a voice from within that told me to wait till the meaning is revealed. A long wait for a revelation- LIFE.

But it sucks to learn that its not easy to wait indefinitely. While you wait at a hotel table, you know your food is being cooked. When you wait in the railway booking queue, you know your turn is this far. But when you wait for meaning, you don’t know till when or if at all! That’s what sucks…

Once, in a cave-like lodge room in Ernakulam, I was amazed by the dedication with which scores of mosquitoes kept on trying to suck me dry of my blood. I wondered why I lack that king of enthusiasm about my own life. Then I realized that whatever happened to me was the outcome of what I have within. There is nothing unexpected and unplanned in life. Even death and accidents could be expected and planned. One should be prepared for anything. One should be prepared to attempt till one’s prey is sucked dry of blood- just like those Ernakulam mosquitoes. 

So its forty days and forty nights now. Forty days and forty nights of itinerant existence, address-less-ness, anxiety, and uncertainty.

Today, sitting in the chill and heights of my room, I can see these forty days and nights laid out like a collage on the busy streets and tall buildings around. Dark and bright, they hold up their ups and downs for me to see. Forty pieces of them. Forty pairs of them. One for each day and night. I can hear people, smell spoilt food, see frowns and smiles of people I love/d on those forty pieces of collage- sort of jigsaw puzzle I would say. From this height, I can see they take a shape… a definite shape of something which I can’t make what… Probably I will have to wait. Another revelation of kinds. I am reminded of my literature class again, and the sweetest of all teachers I had… Unfolding meaning. Meaning making. LIFE.

Yes, I realize. It is life. The unfolding. The revelation. LIFE. Life in a crucible of love, pain and loneliness. That’s what it is- Life in forty days and forty nights.

Ways to learn...

Experiences do not come one's way. One can't go in search of them either. One needs to be open to the nodes of experiences that guide this phenomenon called life. If one is blind to what comes to him/her, no learning takes place. At the same time, life will not seem a meaningful exercise.

The other day, while I was waiting for a bus (which I do many times these days) a beggar approached me. I didn't mind that man. He was ugly. Might not have had a bath in ages! While wondering why this fellow cant have a bath, a young boy standing next me gave him a Rupee one coin. The beggar received it, raised his hand as if to bless and moved on. The boy went back to his chatting on phone.

But I couldn't move on. I was pushed into thinking. I was wondering why beggars are made at all! I, for example, am educated. But I beg for a job, I beg for my salary and food. Why do we have to beg? Is this world so bad that no one can get his/her share of food and shelter? Anyway, I was awaken from thoughts by the next beggar, and I imitated the young boy, contributing a Rupee to the beggar. I felt proud.
What I am driving at is, that if we don't keep ourselves open, such experiences can escape us. If they escape us, there is no way we can get it back and relish it.

These are ways to learn. Today when I went for lunch, I planed to buy Poori. But just then, it got over. The other day, I was hesitating to go by a bus which went round-about. So I waited for another bus. Many buses of the former category passed by, but none of the latter. I waited for an hour and a quarter. Then I realized that the other route also would have taken me to my destination long back. I decided to board any bus that came my way. Then plays destiny. For another half an hour, NO bus came that way!!! What does this experience teach me? Grab the opportunity? or Don't wait for better opportunities? I don't know. probably it is true that I should have taken the first bus. I am yet to understand the lesson.

I was searching for a room to stay. It's a rich man's world- I understood long ago. So I decided to move to a poorer locality where I can save a little on rent. But not many are available. Those available are in shabby condition. After many a good friends' generous and selfless efforts, a room was found. Advance was paid, and on the next day, I paid full rent for a month in advance and started staying. But the very next day, people at my office tells me that I can stay at the guest house in the office. What is it! I couldn't understand the mystery. Why shouldn't I wait for a day? Why didn't the office tell me a day earlier? But no complaints. I might get my advanced money back... What I learn is that there is no lack of generosity in this world. I was offered this room at the office, because of the generosity of a benevolent lady at the office.
What do I learn?

I learn that I am learning. That I can't keep my eyes closed to these realities around. That these are ways to learn- looking around and understanding...